Deze morgen moest ik mijn oudste naar een jeugdherberg in de buurt brengen, waar ze een week zal worden opgeleid tot ‘monitrice’. Dat ze zo dichtbij is, verandert niks aan het feit dat ze een week lang niet thuis slaapt, eet, moppert,zingt, de boel overhoop laat liggen…de leegte laat zich nu al voelen.
Omdat ik na afloop van de winterprik nagelaten had om mijn auto zorgvuldig af te dekken, viel er voor het vertrek nog een flinke laag ijs te krabben.Nerveus als ik was, kon het niet snel genoeg gaan en slaagde ik er in om de ruitenwissers los te trekken van de bevroren voorruit en op die wijze het rubber te laten scheuren. (Dat mijn man me een paar weken geleden een stel mooie helrode beschermertjes had gegeven – die vannacht ongebruikt in de koffer lagen- maakt het des te schrijnender.) Ik werd hierdoor nog iets roekelozer. Misschien zou het sneller gaan met warm water? Ik liep naar binnen om een grote beker lauw water en bedacht op tijd dat het water misschien net zo snel weer zou aanvriezen. Als ik nu eens op voorhand de ruitenwissers aanzette? Strak plan, dacht ik.
Dat was uiteraard buiten de waard gerekend, van zodra ik gul lauw water over de ruit goot, kwam dit met een flinke zwaai van de ruitenwissers in mijn haar, op mijn bril en op mijn jas terecht. Dom als ik ben herhaalde dit feit zich nog eens aan de andere kant van de ruit, omdat ik dacht de wissers te snel af te zijn. Vloekend en lachend tegelijk konden we de koffer inladen en vertrekken.
Toen we bij de jeugdherberg arriveerden, leek het daar nogal uitgestorven. Dochterlief is er meestal maar matig van gediend als ik haar betuttel, dus heel voorzichtig suggereerde ik even bij haar te blijven tot we iemand zagen. Op dat moment kwam ook een andere moeder met haar dochter aan. Net zoals ik had ze het raadzaam gevonden de make upsessie pas na het afscheid te plannen. Na een paar minuten kwam iemand van de leiding buitengehuppeld, er was geen twijfel mogelijk : overenthousiaste blik, jeans en een uniformbloes, dit was de hoofdmonitrice. Mijn dochter keek me even aan met een blik van ‘komaan moeder, get a grip, niet gaan bleiten!’ Ik snapte de hint en gaf haar een vrij afgemeten zoen ( het soort zoenen wat je reserveert voor als er publiek bij is, een ‘zie-eens- hoe- stoer- wij- zijn-zoen). Ik dacht fier dat ik er ‘chill’ mee omging (om eens het jargon van mijn dochters te hanteren), maar iets moet mij verraden hebben, misschien de net iets te glanzende ogen maar waarschijnlijk de rode neus…want de leidster knipoogde en zei :’ We zullen er goed voor zorgen madame!” Waarop ik net iets te snel lachte en antwoordde met een krop in de keel :’Ik had niks anders verwacht! Veel plezier! ‘
De andere mama en ik keerden zonder nog tegen elkaar te praten terug naar onze wagens, wetend dat ieder hardop gesproken woord onze emoties zou verraden…maar we spraken een taal van moeders die elkaar begrijpen.In stilte…
Fluffbunny
