Ik moet een jaar of twintig geweest zijn toen mijn ouders me meenamen naar een fototentoonstelling van Mapplethorpe… Toen ik in het oude museum voor Schone Kunsten binnenkwam vielen mijn ogen en mijn mond open.De meer dan levensgrote naakten van Mapplethorpe waren precies stillevens. Hoewel de foto’s voor het grootste deel mannelijke naakten toonden, soms in de meest intieme posities, vond ik er niks pornografisch of zelfs erotisch aan. Bloedmooi, dat wel. Door de manier van fotograferen was er een vervreemding van het onderwerp. Nochtans kon hij dan weer als geen ander een simpele bloem fotograferen zodat de seks van de muur spatte…het bleef me bij, erotiek en naaktheid hebben weinig met elkaar te maken.
Door de jaren die erop volgden heen verzamelde ik portretten en ook naaktfoto’s.
Het bleef me altijd storen dat naaktheid vaak meteen de gedachte aan liederlijkheid of lust oproept.
Als iemand het fijn vind om naar erotische foto’s te kijken en daarbij weg te dromen, ze gaan hun goddelijke gang. Maar het maakt me mateloos boos wanneer mensen mijn liefde voor foto’s en beelden van naakte lichamen zien als zou het een uiting zijn van mijn seksualiteit. Het is het laatste waar ik aan denk bij het zien van een mooi lichaam, een Griekse god, een oude foto van een vrouw in een doorzichtige sluier. Echte erotiek heeft voor mij veel meer te maken met een mooie stem, de juiste woorden, de sfeer tussen twee mensen…daar verzamel ik geen foto’s van. Zoiets deel ik enkel met de persoon die daar schroomvallig mee omgaat.
Schoonheid delen is geen vrijkaartjes uitdelen. Humor is lachen en niet schoppen. Bewonderen is kijken en niet aanraken.
Wanneer dit heilig huis van mij omver geschopt wordt, voel ik me uitgekleed.
Niet naakt.
Want naakt is mooi…naakt is puur.
Fluffbunny.
