Grote wens van een klein hart.

Liefst wou ik
Dat niemand ooit nog een geliefde zou moeten verliezen
Maar hoe moet dat dan met de overbevolking en zo?
Daarom wens ik maar
Voor iedereen
En mezelf in het bijzonder
(er is tenslotte een grens aan mijn altruïsme)
Een dun laagje gewapend beton
Rond het hart
Of misschien
Een beetje plamuursel
Om het gat te vullen
Dat valt bij een verlies.
Fluffbunny

Fluffbunny in Mopperland

Wat is dat toch met die kritiek van vrouwen op hun eigen seksegenoten? We zijn eeuwenlang miskend geweest, waren enkel goed voor de was en de plas en het produceren van een nageslacht en nu de mannen ons naar waarde schatten en we onze plaats in de maatschappij hebben veroverd gaan we elkaar afkatten?
Het is zeer zeker een veralgemening maar toch…waarom vinden we het nodig om bij andere vrouwen naar de barst in het plamuursel te zoeken. ‘Oja, zeer zeker is ze mooi, maar dom, dòm!’
Of…”Tja, zo kan ik het ook, botox! “
We gaan nog verder, we veroordelen mannen die de dames die niet aan onze normen voldoen wèl goedkeuren. ‘Hoe kunnen ze nu Astrid Bryan knap vinden?’
Gewoon, omdat ze knap is misschien? Of, omdat ze het fijn vinden om naar een pin up te kijken. Is dat nieuw? Waarom dwepen we met Marilyn Monroe en sabelen we Cher neer? Of is het ‘van de doden niks dan goeds’?
Of dame Astrid Bryan al dan niet dom is, kan me weinig schelen. Er is een markt voor zulke programma’s, de kijker krijgt wat hij vraagt.Niemand dwingt me te kijken. Of ze onecht is? Waarop is dat oordeel gebaseerd? Ooit een lang gesprek met haar gehad?
We hangen een bordje met “zonder haatstraat” aan ons venster en we slagen er nog niet in om een zonder-haathart te hebben voor één van ons.
We leren kinderen dat ze niet bevooroordeeld mogen zijn en we stellen onszelf boven die raad.
Dàt, lieve mensen, vind ik pas amazing.
Fluffbunny