Picture this :
Ik denk dat ik nergens meer heen hoef
En dat ik de rest van de avond mag doorbrengen in het aangename gezelschap van slechts mijn jongste dochter.
Ik ruil mijn jurkje in voor een onflatteuze joggingbroek
(understatement)
Een warme doch zeer verhullende trui
(voegt visueel 15 kg toe)
Een paar kousen dat spontaan in mijn handen rolt
(bruin gestreept – ik weet niet waar ik dacht dat die ooit bij zouden passen)
Rode ergonomische klompjes
(Ergonomisch als in ‘l-o-m-p’)
Dan krijg ik een smsje
Van oudste dochter
Of ik haar kan oppikken in het naburige dorp.
Tot daar aan toe,
Ik hoop op een rit zonder pannes of controles
En dus ook zonder ooggetuigen
Maar van zodra ze van de bus stapt
Deelt ze me mee dat ik even tot bij de mama van een klj-lid moet rijden
Het type dat op eender welk moment
Uit een doosje lijkt te komen.
Ik besluit als voor dood in mijn wagen te blijven zitten
Terwijl zij de zaak afhandelt.
Net wil ik fluks
De parking afrijden
Als mijn servostuur weer defect blijkt
En ik met mijn volle gewicht aan mijn stuur moet sleuren
Alsof het een legertank betreft
Op dat moment
Zwaait mijn 90-jarige schoonmoeder
Van de andere kant van de straat
Every inch a lady
Ik geef veel te luidruchtig gas
En rijd onhandig met een rotvaart
Naar huis
Dat is nog eens wat anders dan zo’n gepimpte selfie.
Fluffbunny
