De vlinder in Le Jardin d'émail.

Ik was daar , in Otterlo...net op de plaats waar ik een paar keer met mijn vader was. Precies op de plek waar die mooie foto van hem werd geschoten. Hij in een gestreept zwart-wit hemd, in gedachten verzonken (schijnbaar, want het was uiteraard geposeerd).
Net één jaar na het pijnlijke afscheid, De Grote Aftakeling...
Plots , bij het zien van die plek, voelde ik hem dichtbij. Alsof hij wou zeggen dat het goed was. Goed dat ik daar was. Daar waar hij me zoveel over kunst had geleerd, over van Gogh en zijn coloriet, over Dubuffet...
En toen, op dat ogenblik, streek een vlinder zacht neer, eerst op mijn schouder en daarna vlak voor mijn voeten. Geheel in teer zwart-wit, als om niet uit de toon te vallen.
En ik wist ...hij is bij me. Nog steeds.
Altijd.
Fluffbunny