De lokale fruit-en groentenboer is in zijn nopjes sinds ik aan de lijn doe.
Tot voor zeer kort was mijn enig excuus om fruit te eten het
gebakje dat er onder zat.
Ik voel trouwens al zeer goed de gevolgen van mijn dieet.
Voorlopig voornamelijk in mijn portemonnee.
Want het kost wat, een berg groenten en fruit per dag.
Maar goed, ik heb het er voor over.
Toen ik zonet met mijn lange groenten-boodschappenlijst in
de winkel stond, informeerde de vrouw van de groentenboer (de groentenboerin,
zo u wil) wat ik wel ging klaarmaken.
“Ach”, zei ik, “een Thaïse curry. En dan nog één en ander.
Ik kook een beetje volgens de boeken van Pascale Naessens.”
“Ah”, zei ze geïnteresseerd. “Dat schijnt zeer lekker te
zijn. Maar ’t is wel zonder aardappelen en brood hé madame.”
“Ik weet het, daarom heb ik het gekozen. Ik ben namelijk op
dieet.”
Ze monsterde even mijn buikje (dat handig verstopt zat onder
een losse zwarte trui) en zei troostend : “Maar allez zeg, dat is toch niet
vandoen?”
Een beetje gevleid gooide ik mijn medisch dossier in het
kort op de toonbank.
“Jamaar, ’t moet van de dokter. Ik heb een maagbreuk.”
Waarop ze van puur geluk om deze gedeelde kwaal bijna over
de koeltoog sprong om me te omhelzen, ik kreeg haar volledige medische fiche te
horen, medicatie en alles.
Ik probeerde het gesprek beleefd af te ronden, maar ze
wuifde me nog luidruchtig toe : “Bedankt hé madame, en succes met de
oudewijvenziektekes hé!”
Een beetje blozend en gegeneerd blies ik de aftocht, maar
toch dacht ik (lichtjes hoofdschuddend) :”Vrouwen…het heeft wel iets.
Zusterschap en zo.”
