Venus en Mars...recht van antwoord.

Een week of twee geleden joeg een stukje van een vriend mij zwaar op de kast,het ging over het verschil tussen mannen en vrouwen…waarom vrouwen zoveel paar schoenen nodig hebben en zo graag over onbenullige onderwerpen kletsen en waarom ze in godsnaam hun vermeende cellulitiskontje komen tonen aan manlief terwijl die na zijn harde dagtaak welverdiend Al Bundygewijs in de zetel ligt te boeren. Mijn bloed bereikte nog voor de 10de zin al het kookpunt ( nu geef ik wel toe dat ik een kort lontje heb).Ik nam me voor hem eens flink van antwoord te dienen, maar het klavier bleef enkele weken onberoerd wegens te weinig tijd om mijn gedachten te ordenen en mijn woede te koelen. Ondertussen vergat ik al dat ik boos was geweest en kwam het er niet meer van,zoals zoveel dingen er op den duur niet meer van komen…
Maar gisteren werd het konijn in de toverhoed vriendelijk wakker geschud door de auteur van het bewuste stukje. Om me nog eens helemaal op te laden ging ik zijn bedenkingen herlezen,kwestie van lekker opgefokt aan mijn antwoord te kunnen beginnen. Maar wat denk je? Ik moest grinniken om sommige van de opmerkingen, ik ging mijn schoenen natellen in de kast en bloosde lichtjes. Ik bloosde nog harder toen ik de geassorteerde handtassen ernaast meetelde.Over het hoofdstuk schoenen heeft de man dus eigenlijk gewoon gelijk.(Ik probeer me even de triomfantelijke glimlach op zijn gezicht NIET voor te stellen.)
Het tweede punt wat me boos had gemaakt was zijn ergernis over het feit dat vrouwen altijd het ‘verval’ van hun uiterlijk checken en daarover gerustgesteld willen worden door hun man.(Die zich nooit druk maakt over een terugwijkende haargrens, een uitdeinend buikje,een stel niet langer te ontkennen mannentieten?) Ze hebben zowaar het lef om hun man te storen bij het bekijken van een voetbalmatch! Wat denken wij wel? Dat het missen van een pasje van één of andere overschatte primaat met een voetbalbroek minder belangrijk is dan ons zelfbeeld? Dat we geen bevestiging nodig hebben als onze wederhelften het voortdurend hebben over de lange volmaakte benen van één of andere roodharige (een haarkleur die wij natuurlijk niet bezitten,het gras is altijd groener aan de overkant)? Persoonlijk zou ik mijn net ontdekte minkantjes nooit gaan tonen en nog minder de mening vragen van een man, want ze maken er zich toch liefst zo snel vanaf. And frankly my dear, they don’t give a damn.De uitspraak ‘een gat is een gat en mijn lul heeft geen ogen’ is uiteraard door een man bedacht. Maar gewoon,omdat ik het toch goed voorheb met het mannelijk geslacht,deze raad:als je vrouw komt vragen ‘vindegijmijngatniettedik in deze rok?’,is er maar één juist antwoord.’Gij, een dik gat? ’t Schoonste poepke van de wereld heb je! Een mooi rokje ook trouwens!” En kijk dan aub verder naar jullie godvergeten voetbalmatch waar wij lak aan hebben omdat de vaat er nog staat, de strijk er nog ligt of omdat de kinderen hulp nodig hebben bij het huiswerk.
Maar de klap op de vuurpijl was toch wel de vraag waarom wij (was dat een majestueus meervoud of dacht hij echt dat alle vrouwen zo zijn?) over onbenullige onderwerpen als het kapsel van Goedele Liekens en de zwangerschappen van onze vriendinnen praten terwijl Brussel-Halle-Vilvoorde en het gat in de ozonlaag toch zoveel belangrijker is. Tja, als onze regering al meer dan een jaar niet meer weet waar ze de mosterd moeten halen, dan hebben wij inderdaad wel leukere gespreksonderwerpen dan fucking BHV.Als het over kleren ,merken van luiers, verzakkende borsten en BV’s gaat ben ik meestal zelf snel verdwenen en meng ik me in de gesprekken van mannen, wat me al vaker ten onrechte de stempel van mannengek heeft opgeleverd, ’t is ook nooit goed.
Mijn favoriet gespreksonderwerp is (ondanks het feit dat ik een vrouw ben, last time I checked in ieder geval nog) muziek. Vrouwen praten daar niet graag over,maar ik beweer al lang dat ik een macho ben die in het verkeerde lichaam zit…vuile moppen vertellen en op een terrasje naar voorbijgangers kijken, I love it.Dit geheel terzijde.(Verder storend mannengedrag zoals ongegeneerd neuspeuteren,boeren en winden laten,liefst één bil optillend en tevreden glimlachen is me totáál vreemd,God zij dank). Muziek dus. Daar kan ik dus alleen met mannen over praten.Niet dat ik vrouwen te min vind maar ze houden het meestal bij die ene CD van Celine Dion of die verrekte Milow. Dus wend ik me tot hun echtgenoot, de blikken van ‘kom niet te dicht bij mijne vent’ negerend want hij mag zijn broek aanhouden, ik wil p-r-a-t-e-n! Hele fijne discussies heb ik al gehad,waarbij me vooral opvalt dat ik (met mijn vrouwelijke touch) zeg dat ik ik een nummer goed of slecht ‘vind’ en dat mannen besluiten dat een nummer goed of slecht ‘is’. Beetje zelfgenoegzaam,die kerels maar soit. Maar wat me uiteindelijk meest frustreert is die onvermijdelijke aap die al te vaak uit de mouw komt. Net als ik uit de grond van mijn hart zeg dat ik ‘Revolver’ van The Beatles hun allerbeste album vind, antwoorden zij :’Ja,Revolver is de max. Zal ik de mijne eens bovenhalen?’
Waarop ik vlug bij mijn vriendinnen ga zitten en zeg dat Goedele toch wel een mooi jurkje aanhad en dat Laurence toch wel erg mooi zwanger is.
Fluffbunny,the wicked wicca warrior rabbit.