Van vrijdagavonden en slechte ogen tot in de eeuwen der eeuwen.

Nieuwjaarsetentje met collega’s en partners…sedert vorig jaar met een vernieuwde formule. Op vrijdagavond, na een drukke werkweek werden we opgepikt door een bus op het kerkplein onder het motto : iedereen mag een glaasje drinken. Eerst zouden we een rondleiding met enkele aspirant-gidsen in Brugge rondwandelen en dan gezellig iets eten. Op de bus stonden al per zetel flesjes Brugs streekbier klaar…de toon was gezet: de partners van ons overwegend vrouwelijk team zouden zich wel opofferen om dat leeg te drinken. Een beetje later kwam één van de collega’s van die irritante party-fluitjes uitdelen, je weet wel…zo’n vreselijk snerpding met een opgerolde papieren teut die een erectie krijgt als je er op blaast. Daarbij werd gefluisterd dat we iedere keer op dat (on)ding moesten blazen als onze gids het woord ‘EEUW’ zou uitspreken. Nu moet je weten dat ik een teringhekel heb aan a) practical jokes b) lawaaierige gezelschappen en c) genant gedrag in het openbaar. Ik stopte dat fluitje in de diepste hoek van mijn handtas en hoorde gelaten toe hoe mijn busgenoten zich ondertussen vrolijk maakten in het aantal ‘fluitwoorden’ uitbreiden : meeuwen, leeuwen,geeuwen, schreeuwen. Kortom, Brugge zou het geweten hebben.
Eénmaal aangekomen in de schone stad begonnen onze gidsen aan hun klus. Na twee toetersalvo’s hadden ze het uiteraard door en werden ze handig in het omzeilen van het woord ‘eeuw’. Maar geen nood, een paar van onze jolige collega’s waren zo bereidwillig om vaak genoeg iets te roepen :’Van elke eeuw is daaa? TEUUUUUTTTT!!!’ Gevolgd door een bulderlach om het eigen gedrag.
Ik dook alsmaar dieper weg in mijn jas.
Op een bepaald moment hielden we halt op de markt van Brugge, ik was moe en lichtjes aangeschoten van een Straffe Hendrik op mijn lege maag en terwijl de gids uitleg gaf over een grote bol op een dak luisterende naar de naam ‘de Kettelaere’ gebeurde het. Ik vond het nogal schunnig klinken en kreeg de slappe lach. Niks aan de doen. Een beetje gegeneerd omdat ik daar zo om moest lachen ga ik tegen mijn man staan, verstop me onder zijn arm, zie dat iedereen naar me kijkt en lacht…lach nog harder en probeer gewoon onder mijn man zijn jas te kruipen en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Nog harder gelach van collega’s…Ik kijk omhoog om steun van mijn man en zie een twintigtal cm boven mij het verbijsterde gezicht van de man van mijn collega !!!! Ingehouden schreeuwtje…’Oei, OEI !! Ik ben mis…euh…zenuwachtige lach.’ De gids :’Wat scheelt er mevrouwtje?’ (algemene aandacht) Ik : (meer dan blozend) ‘ ‘k Had mij mispakt!’ Hoongelach. Op de markt van Brugge.Schandpaalgevoel. Op zijn zachtst uitgedrukt.
Ik bespaar jullie de plagerijen die ik de rest van de avond mocht aanhoren, eveneens wil ik jullie niet vertellen over hoe verschrikkelijk slecht de salade van geitenkaas was. Volslagen irrelevant was de berg ongedresseerde sla met grote stukken pijpajuin ( wie bedenkt zo’n woord?) en daar bovenop een aangebakken toastje en een plak geitenkaas uit le vieux fusil. Sommige mensen in het gezelschap bedienden zich in dat eethuisje nog rijkelijk van die miserable partyfluit…we werden snel populair…Ik denk dat het personeel van het bistrootje even opgelucht was als ikzelf toen we eindelijk naar huis gingen.
Maar voor de rest wens ik jullie een gezond en gelukkig jaar…tot in de eeuwen der eeuwen.
Fluffbunny.