Zoetwaterpsychologen.

Sta mij toe eerst een paar dingen zeer duidelijk te stellen :
Ik houd ongelooflijk veel van mijn beide dochters, ze zijn het beste wat ik in mijn leven heb helpen maken.
Mijn jongste dochter heeft adhd, een vrij uitgesproken vorm…wat zich bij een meisje niet gauw uit in fysieke hyperactiviteit maar in een voortdurende onrust en grote moeilijkheden bij de concentratie. Dat adhd ook zijn bijzonder aangename kanten heeft wordt maar al te vaak verzwegen, ze is heerlijk puur en ad rem en kan zich met een gedrevenheid op iets richten waar anderen meteen de duimen moeten leggen.
Dit gezegd zijnde moet het me even van het hart. De bakken kritiek en goede raad die je als ouder over je heen krijgt…van non believers die denken dat het een modekwaaltje of ingebeelde ziekte is, betweters die zeggen dat het aan de opvoeding ligt en dat zij ze wel eens zouden temmen tot meewarige blikken van ‘dat moet toch lastig zijn, zo’n kind’…
Eigenlijk niet dus…zolang ze er op school niks over gezegd hadden viel het me nauwelijks op dat mijn jongste hyperactief was. Ik vind haar levendig, sprankelend, grappig…en als ze thuis bij mij is, lijkt ze eigenlijk ook niet druk.
Maar goed, ik sta zelf in het onderwijs en veranderde vrijwillig van leerjaar om haar zelf eens aan den lijve te ondervinden als leerlinge. Ik kon niet anders dan toegeven dat dit inderdaad heel moeilijk liep. Procedure in gang gestoken om onderzoeken te laten doen, dochter uitgebreid gewikt, gewogen, binnenstebuiten gekeerd en diagnose gesteld. Overstelpt met boeken en werkgroepen en websites gezocht naar een evenwicht, pilletjes in huis gehaald…de lagere school ging heel goed, met name door de leerkrachten die haar als mensje zagen en niet als slechts iemand die slordig schreef of moeilijk kon opletten.
Tot ze naar het middelbaar moest…
Overgeleverd aan de gratie van de regenten die vanuit hun vakgebied oordelen…ben je slecht in wiskunde, dan kan je nergens voor deugen vanuit het oogpunt van de wiskundeleerkracht. Ben je daarentegen slecht in Frans, dan vindt die leerkracht weer dat er niks aan je deugt.
Keer op keer klonk de klacht dat ze te druk was in de klas en aldoor vragen stelde en aandacht vroeg.
Ik herinner me een oudergesprek waarbij de juf Frans zei:’Het valt me op dat ze slordig schrijft.’ Ik antwoordde : ‘Tja, dat is een feit, maar dat is nu eenmaal typisch voor een kind met adhd, dat ongestructureerd schrijven.’ Ze werd een beetje bleek om de neus en herhaalde :’A…D…H…D?’ Ze slikte een keer moeizaam alsof ik net had gezegd dat ze builenpest had en leek bovendien uit de lucht te vallen. Nochtans had ik bij inschrijving de leerlingenbegeleidster op de hoogte gebracht en een kopie van haar dossier bezorgd. Weinig communicatie daarover onderling, zo bleek.
Na twee jaar motiveren en controleren, helpen en geduldig luisteren naar de klaagzangen na school over leerkrachten die straffen uitdeelden omdat ze moeilijk kon zwijgen in de klas, punten aftrokken omdat ze hoofdletters vergat te schrijven was mijn voorraad geduld met de school op. Tegenstrijdige adviezen van leerkrachten (kiezen voor een makkelijker studierichting) en psychiater ( blijven proberen, nog een Rilatinetabletje bij), moederinstinct in gevecht met beroepsmisvorming…
Uiteindelijk veranderden we toch van school, met nieuwe moed. Weer een dossiertje ingediend, met de leerlingenbegeleidster een begeleidingsplan opgesteld, volle kracht voorwaarts…
Dochterlief vatte schooljaar aan en gooide zich (en nog steeds) op haar schoolwerk met een onvermoeibare energie en gedrevenheid. Toch bleek alweer Frans een struikelblok te zijn. Bijlessen genomen, nog een beetje harder proberen. Leerkracht snuft hautain en zegt dat het verloren moeite is (want wie geen Frans kan, niks kan)…vakidioterie.
Ik ben het ondertussen zo gewoon dat ik mezelf (en haar ) troost met de gedachte dat ze wel op haar pootjes terecht komt en dat ik in haar geloof.
Tot ik vorige week naar een oudercontact van mijn oudste dochter (die in haar laatste jaar van het middelbaar onderwijs zit ) moest. Deze laatste heeft het dit voorbije jaar zo druk gehad met jolig jong zijn en genieten van het leven dat ze even vergeten was dat er ook nog zoiets was als studeren. Ik verwachtte me aan een overbodige preek daarover en ging zitten.
De titularis was een beetje nerveus en zei dat dochterlief volgens hem een concentratiestoornis had. Ze is immers altijd zo stil in de klas, steekt haar hand nooit op en zit zo vaak te dromen. Mijn mond viel open van verbazing. Ik ging naar een volgende leerkracht die ook meende te moeten melden dat ze te rustig was…of ze misschien niet met iets worstelde want ze was volgens hem echt te introvert.
En toen brak er iets in mij…
Wat denken ze eigenlijk wel. De zelfverklaarde pedagoochelaars…de ene is te druk, de andere is te kalm. Je bent niet goed voor mijn vak, dus je deugt niet?
Geloof mij, ik ben niet blind voor de lasten van onderwijsmensen, ik geef zelf al 26 jaar les en heb leerlingen met dcd, adhd, add,ass…iedere lettercombinatie passeerde al de revue. En toch slagen we er in de lagere school in deze kinderen graag te zien en vooruit te helpen. Omdat we ze in al hun facetten te zien krijgen. De dappere voetballer die niet kan spellen, de blauwkous met het brilletje die nog geen bal door de basketring krijgt, het dansende dromertje dat de mooiste opstellen schrijft, de ruwe bolster die om de minste opmerking een mep geeft maar die steevast je schooltas helpt dragen…
Waarom kunnen leerkrachten in het middelbaar zo moeilijk loskomen van hun eigen vakdomein en niet een eindje meezwemmen in de vijver van de andere talenten van kinderen?
Ik besprak de kwestie deze morgen (nog steeds een beetje verbolgen) met mijn oudste broer die ook in het onderwijs staat en zelf ouder is van een kind met een lettercombinatie.
Ach, zei hij begrijpend. Ze zijn allemaal hetzelfde...die leerkrachten met hun hokjesdenken : zoetwaterpsychologen!
En ik dacht : mijn dromerige broer en adhd-ik…we zijn ook op onze pootjes terecht gekomen.
Fluffbunny (alive and kicking)