Chocolademuizen

Een tijdlang geleden vroegen ikzelf en een vriend ons af hoe het kwam dat die overheerlijke bouchées van Cote d’Or in de volksmond hardnekkig chocolademuizen genoemd worden,terwijl het eigenlijk mini-olifantjes zijn…bekijk ze maar eens nader : de slurf is onmiskenbaar aanwezig en het is ook evident omdat het logo van Cote d’Or een olifant is. Een zoektocht op internet maakte ons weinig wijzer,maar vandaag is het raadsel opgelost.
Mijn dochters hebben examens en dan verwen ik ze graag eens extra, een cake bakken, een soepje bij thuiskomst en gisteren had ik samen met de jongste ouderwetse chocolademousse gemaakt op de wijze van meme Alice. Acht schuimige potjes stonden sedert gisterenavond op een dienblad op de vloer van mijn koele berging.
Deze ochtend kwam mijn jongste fel verontwaardigd de badkamer binnengestormd, Spaanse furie in haar ogen :’Zus heeft met haar vingers in de potjes chocomousse geprutst !!!! Ze wil ze zeker voor zichzelf alleen’ (gevolgd door enkele krachttermen die ik mijn dierbare lezer bespaar)
Grote zus viel compleet uit de lucht en aangezien ik weet dat ze zo zindelijk is dat ze niet eens chocomousse zou eten als ze er zelf mee geknoeid zou hebben, geloofde ik haar op haar woord.
Tot we de sporen eens nader bekeken en het wel pootafdrukjes leken te zijn, in ieder kuiltje zag je de afdruk van klauwtjes…zo leek het wel. Ik dacht dat het niet kon en zei :’Maar nee, dat kan toch helemaal niet,moest dat van muizen zijn,die zouden toch gewoon in de mousse gezakt zijn en dan zouden we chocoladesporen vinden op het dienblad. »
De dochters doken meteen de koele berging in en riepen : ‘‘t Is wààr !’t Is waààr !!!’ Ik keek naar het gele plastiek van het dienblad en zag overduidelijk een klein,fijn trippelspoor van muizenvoetjes en op de koop toe nog een fors uitgevallen muizenkeutel. Hoeft het gezegd dat de met liefde bereide chocolademousse niet meer geconsumeerd werd ?
Mocht iemand u in de nabije toekomst vragen waarom die bouchées-olifantjes van Cote d’Or chocolademuizen worden genoemd…u kent nu het antwoord.
Fluffbunny

S(w)interklaas

Toon Hermans en ik…wij hebben op zijn minst één ding gemeen. We moeten niks hebben van de Sint.Ieder jaar ben ik blij als ik de goedheiligman op zijn ros zie vertrekken richting Spanje.Het begon waarschijnlijk met een kindertrauma:luisterend naar de toen relatief onbekende naam Nike sloop ik de dossiers van het provinciaal onderwijs binnen als ‘Mike’. Mijn vader gaf les in een provinciale school en kinderen van het onderwijzend personeel kregen ieder jaar steevast een duur Sinterklaasgeschenk.Telkens moest ik met lede ogen aanzien hoe mijn vriendin (en leeftijdsgenote) Els een mooie poppenwagen of iets anders roze meisjesachtigs kreeg,terwijl ik –ten onrechte verward met een jongen- genoegen moest nemen met een bouwkraan of een telegeleid autootje. Ach,dacht ik, als ik 12 ben krijgen alle jongens en meisjes hun finale unisex-geschenk,een Parkerpen met mijn naam erop…dan heb ik toch dat. Net toen ik eindelijk 12 werd, hadden ze de Parkerpen vervangen door een Spirograph…een heerlijke tekenset. Top, zou je denken…ware het niet dat ik er al 2 complete dozen liggen had thuis.
En dan zwijg ik nog over dat vreselijke aanbod aan hulpsinten,sommigen doen niet eens moeite om op de echte te lijken.Ik heb dronken hulpsinten gezien, die van pure zattigheid hitsig begonnen te doen tegen mijn knappe schoonzus en daarbij vergaten dat ze eigenlijk voor onze kinderen kwamen.
Of die ene, die op onze school kwam en het leuk vond om de juffen voor schut te zetten. We moesten op onze knieën gaan zitten voor hem en hij gaf ongenadig commentaar op het figuur van mijn toen nog Rubensiaansere collega. Hij riep mij op het matje omdat ik ‘teveel zwartkijker’ was toen ik herstellende was van een oogoperatie (met risico op blindheid) en met een ooglap op toch de moeite nam om desondanks naar school te gaan voor het feest.
Nee,beste kindervriend, het wordt vast nooit wat tussen ons. Ga dus maar weer gauw appeltjes van oranje plukken in Spanje. En als je me dan toch blij wil maken, regel dan een veilige lift naar Spanje en een iPod voor mijn maatje Kermit. Hij heeft het dit jaar meer verdiend dan ik. Ik neem wel genoegen met de roe.
Flufbunny!