Gezinsviering...

Lesgeven in een katholieke basisschool brengt zo zijn verplichte genoegens mee. Eén daarvan is het zich min of meer maandelijks naar de gezinsviering begeven. De meesten van mijn jongere collega’s sturen graag hun kat ( hetgeen blijkt uit de klanken die het parochiekoor produceert) maar de oude garde voelt nog de hete adem van de plicht in haar nek. Vandaag was het mijn beurt, op de eerste personeelsvergadering dit jaar had ik me kandidaat gesteld om met mijn klas de gezinsviering op te luisteren. Al een paar weken hadden we de verplichte katholieke schlagers ingeoefend en gepimpt ( om het een beetje boeiend te houden).Van de 24 leerlingen waren er uiteindelijk slechts 9 bereid het voetballen, de muziekschool, de scouts opzij te schuiven om naar de dienst te komen. Dat was nèt genoeg om ze allemaal iets te laten doen, ééntje zou gitaar spelen, één keyboards, vier anderen gingen voorbeden voorlezen en de rest zou de offergaven aanbrengen.
Ruim een uur voor de mis begon was ik in de kerk, bang dat de kinderen er voor mij zouden zijn. Blijkbaar was er nog een voorbereiding van het vormsel bezig, de plaatselijke wilde weldoensters maakten op hun gesandaalde voeten de kerk onveilig en wezen me gebiedend waar ik mocht gaan zitten.
Langzaam druppelden mijn pupillen de kerk binnen en kon ik de laatste richtlijnen geven, de voorbeden nog eens met hen oefenen, de verlengkabel en de versterker aansluiten en hopen dat ze allemaal kwamen opdagen. Toen de mis eindelijk begon waren er nog twee lezers niet aanwezig. Vliegensvlug een paar leerlingen laten multitasken dus : offerstoet èn voorlezen, keyboards èn voorbeden…terwijl ik ondertussen als een geflipt Duracellkonijn door de kerk huppelde.
Een paar van mijn leerlingen fluisterden me net voor de communie in:’Ju-uf,hoe moet dat nu weer? ’t Is geleden van mijn eerste communie dat ik naar de mis geweest ben!’ Zo onopvallend mogelijk gaf ik een turbodemonstratie: linkerhand bovenaan,rechterhand eronder, hostie nemen met rechterhand, meteen in de mond en dan handen kruisen…ik dacht dat ik het subtiel had getoond tot ik de wenkbrauwen van de deken vervaarlijk omhoog zag gaan .
Ik hield mijn kinderen angstvallig in de gaten , zij moesten de spits afbijten voor de communie, ze zaten op de eerste rij.Bijna gerustgesteld ging ik achterover leunen, tot ik de leerlingen van het laatste jaar, de vormelingen bezig zag met hun hosties. Eén ervan nam de hostie in zijn hand en maakte er een kruisteken mee, een andere liep ermee te zwaaien en de laatste van de rij stak hem eerst voorbeeldig tussen zijn lippen maar liet hem vervolgens daar zitten, als was het een witte tong waarmee hij op en neer bewoog tot grote hilariteit van zijn vrienden.
De hele tijd door zag ik de afkeurende blikken van de bejaarde koorleden, ik hoorde ze zachtjes sissen bij iedere ‘misstap’ van de kinderen. Ik was voor mezelf aan het uitmaken dat ik het geen volgende keer meer zou doen, dat ik niet langer het zinkende schip van de katholieke kerk zou helpen redden…maar toen ik mijn twee musicerende meisjes zag vooraan de kerk (ze hadden respectievelijk met hun piano-en gitaarleraar geoefend op geschikte stukjes) verdween mijn woede. Ze keken aarzelend en nerveus in mijn richting, zochten steun en nadat ik knikte van ‘Begin maar!’ speelden ze haarzuiver en fier. Een paar van de oude koordames haalden hun zakdoek boven en de wenkbrauwen van de deken namen hun normale stand weer aan, er kon zelfs een glimlach af. Maar het enige wat mij kon schelen was de vragende blik van mijn meisjes: ‘Was ’t goed juffrouw?’ En zonder me druk te maken om het decorum stak ik mijn beide duimen in de lucht…
Een podium is een podium, zelfs als het naar wierook ruikt.
Wij danken God ;-)
Fluffbunny