Ik ga gauw op zondagochtend een kijkje nemen bij mijn vader thuis en bij het wegrijden zie ik op de parking van het benzinestation daar rechtover een manspersoon van rond de veertig, lang warrig krulhaar en een overall. Hij springt vlot zijn bestelwagen in en rijdt weg. Ik bedenk dat ik vroeger meteen knikkende knieën zou gekregen hebben voor zo’n type, voel nu niks knikken en vraag me af of ik oud geworden ben. Niet dat ik het erg vind, ik glimlach even en rijd naar de slager.
Ik kom de winkel binnen en daar staat de bink van daarnet voor me in de winkel. Alweer vind ik het niet erg dat ik tegen mijn gewoonte geheel onopgemaakt ben en sta rustig mijn beurt af te wachten. Ik luister geïnteresseerd naar zijn bestelling (doe ik altijd, achtergelaten boodschappenlijstjes zijn ongewoon leuk) : klaargemaakte Toscaanse pasta, bereide spaghettisaus, kant-en-klaar-soep, voorgebakken worstenbroodjes en twee belegde broodjes. Met een gemene grijns denk ik : ocharme, zijn vrouw kan niet koken.
Omdat ik net iets sneller bediend ben door de slagersvrouw kan ik voor hem afrekenen en staan we samen aan de kassa. Hij is vriendelijk en lacht en knipoogt en ik voel nog steeds niets knikken.
Ik rijd vrolijk naar huis, luid meezingend met de radio. Ik ben nog niet oud.
Ik ben iets ontgroeid.
Mooi krachtig, bondig geschreven! Ik heb dit gevoel 10 jaar gehad toen ik samen met de moeder van mijn kind was; dat geen knikkende knieen hebben. Nadat dit, 3 jaar geleden, uitging werd ik wederom vatbaar wat ik niet verwachtte. Heeft mij, op latere leeftijd weinig goeds gedaan en ben blij dat dat ook weer voorbij is. Iets ontgroeien is fijn, vind ik. :-)
BeantwoordenVerwijderenDaar deel ik geheel je mening Martijn, zoals zo vaak.
BeantwoordenVerwijderen