De schijndemarrage.

Mijn vader en ik bleven vaak samen in de auto wachten terwijl mijn moeder snel iets ging halen in de winkel, ik vond het gezellig om samen met hem naar de mensen te kijken. Niemand anders kan zo grappig en raak commentaar geven op voorbijgangers als mijn pa.
Als mijn moeder uit de wagen stapte, zei hij altijd:’Kijk, nu gaat ze een schijndemarrage doen!’ waarmee hij bedoelde dat ze even haar pas zou versnellen, huppelen bijna, om daarna weer rustig en fier verder te stappen. Halverwege deed ze het altijd nog een keer, eventjes hollen en dan weer traag.
We vonden het danig amusant.
Toen ik vandaag nog snel even naar de bank liep, waar mijn moeder altijd ging (ondermeer om een praatje te slaan met bediende/vriend Chris, het liep altijd uit op een bezoek van een kwartier), zag ik mijn eigen spiegelbeeld in de grote etalage van de bakker op de hoek en tot mijn verbazing zag ik mezelf op precies dezelfde wijze een schijndemarrage uitvoeren, meer nog…ik voelde dat dit één van de mij meest eigen bewegingen was. De genen zijn blijkbaar sterker dan ik dacht. En ik snapte meteen ook waarom mijn man altijd lachte (in onze prille jaren) :’Jij doet altijd ballet als je loopt.’
Fluffbunny