Ondertussen is de boerderijenzijde aardig volgebouwd met woningen maar de rijhuizen bleven lang authentiek. Allemaal perfect gelijk met een voortuintje.Die voortuintjes waren ronduit kitscherig maar op een geheel eigen wijze van een ontroerende schoonheid. Ondanks tuinkabouters, roze flamingo’s, vijvertjes nauwelijks groot genoeg om je tenen in te baden, brievenbussen in de vorm van een boshutje, miniatuurwindmolens, een voederhuisje voor vogels in een poging tot het namaken van het kasteel van Neuschwanstein waren die tuintjes van een verrukkelijke kneuterigheid. Of je het nu mooi vindt of niet, je kan toch niet anders dan bewondering opbrengen voor de moeite die iemand doet om het zo ‘àf’ te hebben…de rijen ‘stinkers’ (Afrikaantjes leerden we later zeggen, wat ik behoorlijk racistisch vond om bloemen die gekend zijn als stinkers plots om te dopen tot Afrikaantjes, doch dit geheel terzijde), viooltjes, tulpen, krokussen waren met een pijnlijke zin voor orde en precisie gezaaid en geplant.
Ik vond het altijd heerlijk om in het voorjaar met mijn klasje naar de voortuintjes te wandelen en daar de bloemen te benoemen, de kabouters na te tekenen of gewoon zelf, zonder het alibi van mijn leerlingen, weg te dromen en in gedachten als Alice in Wonderland in zo’n miniatuurhuisje te gaan zitten.
In de loop der jaren gingen de huurders dood of werden de huizen verkocht aan jongere eigenaars die in het bezit waren van een wagen. Langzaam maar zeker werden de voortuintjes ingeruild voor een geplaveide parkeerplaats, een modern tuintje met geel siergrind en vierkante perkjes buxus.
Nu (ik woon er rechtover) is er niet één kitscherig voortuintje meer over, geen enkele tuinkabouter van wacht, geen brievenbus meer die doet denken aan iets waar je ook in kan wonen…alle ontroering moest wijken voor nuttigheid en wat nu mooi geacht wordt.
Maar in gedachten wandel ik nog langs mijn droomrijtje, ik weet nog precies waar alles stond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten