Het was een vast ritueel van ons dat we door de schommel heen stapten om in “de andere wereld” te komen, waar we urenlang speelden. Zij was de bruid van koning Arthur, ik kreeg als jongste ongevraagd Kay toebedeeld. Ik stelde me er geen vragen bij, voor mij was het allemaal wel goed als ik draken mocht verslaan en kampen mocht bouwen of dromen dat ik een prinses was.
We stopten in de zomer vaak pas met spelen als de duiven in de avondstilte koerden, een geluid dat me nog steeds aan mijn kinderjaren doet denken…of als één van onze moeders riep dat het tijd was om in huis te komen. Dan klommen we behendig als aapjes door de schommel om weer in de echte wereld te komen.
Op een avond was ik haastig de schommel voorbijgelopen, rechtstreeks naar mijn moeder toe.
’s Avonds laat kon ik de slaap niet vatten omdat ik me realiseerde dat ik nog in de andere wereld was…mijn moeder stelde me gerust en zei dat de andere wereld maar een spelletje was, dat ik niet bang hoefde te zijn en dat ze altijd voor me zou zorgen.
Ik heb nadien nog vaak met Inge in het bos gespeeld, maar ben nooit meer door de schommel geklommen. De knop naar de andere wereld zat immers in mijn hoofd, als een spelletje, ik kan er nog steeds heen waar en wanneer ik dat wil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten