Sub-mission.

Naast mij op deze foto
Staat een man die alle dames kennen
En alle dames zwijgen
Ze weten niet van elkaar
Hij schrijft ze de hemel in
Ze zijn zo bijzonder, zo uniek
“Kom je niet eens logeren in mijn pittoreske huisje?
Zijn woorden veranderen van zoet naar zuur
En op den duur naar bijtend gif
Hij zegt je wie te leuken,wie te deleten
Wat te dragen , wat te eten
Hij leest je de les en dwingt je op je knieën
En knijpt als je niet oplet gemeen in je kont
En je zwijgt want je hebt het zelf gezocht
Deze vrouw begon te luisteren
En hoorde eerst één, dan twee, dan drie , dan vier
Dan gewoon véél verhalen
Van dames die zwegen
Niemand weet
Dat hij Repelsteeltje heet.
Fluffbunny

De ongevraagde poot.

De zelfverklaarde hondenfluisteraarster bij de hondenkapper
Vroeg langs haar neus weg of mijn Setter dat ook wel deed :
Een ongevraagde poot geven.
Ik probeerde tijd te winnen
Gelukkig, want ze veroordeelde dat gedrag
Meer nog, ze wees mensen die een ongevraagde poot met een aai of
Een vriendelijke stem beloonden steevast terecht.
Ze herhaalde haar vraag:
En…geeft die van u ook soms een ongevraagde poot?
Ik zei :
Ja hoor ! Dat vind ik heel leuk.
En ik geef ook wel eens een ongevraagde glimlach!
Fluffbunny

Het kleverige jongetje.

Sommige kinderen hebben een streepje voor, ze zijn schattig en mooi en aaibaar. Iedereen haalt ze aan en neemt ze op schoot en ze groeien op in een warm nest.
Hij, het kleverige jongetje, heeft niks van dat alles.
Hij praat nog steeds niet of heel gebrekkig.
Zijn snoet hangt altijd vol met onnoemelijke dingen, etensresten en snot…en vuil van dagen of langer. Als hij komt huilen wacht iedereen een paar tellen af of niemand anders bereid is hem te troosten of proberen ze op zijn minst zoveel mogelijk contact met zijn vieze gezichtje te vermijden. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, hij is werkelijk erg vies.
Gisteren kwam ik op de speelplaats en hij kwam naar me toegerend, buiten zichzelf van paniek, huilend,met een verwilderde blik.
Hij wees naar een grotere jongen die hem had opgesloten in ‘het huisje’ en die aldoor in zijn oren had geschreeuwd en hem de stuipen op het lijf had gejaagd.
Mijn hart brak en ik nam hem op mijn arm en wiegde hem als een baby, zijn hele lijfje rilde en hij bleef maar snikken. Dat mijn trui en mijn jas nadien ongetwijfeld in de was moesten kon me niet schelen, zijn hart bonkte door alle lagen kleren heen.
Een half uur bleef hij op mijn schoot zitten, mijn ‘dienst’ op de speelplaats zat er al lang op toen ik hem bij het belteken aan zijn eigen juf ging overhandigen, hij was gerustgesteld…ze nam hem liefdevol van me over.
Ik vroeg me af wie gedurende dat halve uur wie getroost had,
Ik hem omdat hij niet meer bang hoefde te zijn?
Hij mij omdat ik mijn weerzin voor zijn kleverigheid en vuil overwon en mijn hart voelde smelten?

Het Christusbeeld...

Lang geleden, toen ik nog een kind was, kwam dit beeld bij mijn ouders terecht, ik weet niet meer hoe of waarom maar plots was Hij er, Jezus Christus…in onze tuin, in de nis onder de gemetselde barbecue. Eerst in natuurgetrouwe tinten, later schilderde mijn vader hem in fluorescerend oranje…tot groot ongenoegen van mijn diepgelovige grootmoeder. Na meer dan ééns een verkeerd gemikte voetbal tegen zijn edele reukorgaan gekregen te hebben, verloor Hij het topje van zijn neus. Mijn vader draaide Hem achterstevoren, met het excuus dat hij atheïst was en dat de lokken van Jezus zo bevallig krulden op Zijn rug (wat ook zo was).Ik hield er een levenslange voorkeur voor langharige mannen aan over.
Toen ik al getrouwd was schilderde pa Hem zonder aanwijsbare reden donkergroen, een artiest vraag je niet altijd om uitleg, ik dacht zomaar dat mijn vader plots ecologisch was geworden.
Toen ik vandaag het hondje van de gezelschapsdame van pa ging uitlaten, (ma is al een aantal jaren overleden) zag ik dat Jezus geheel zwart was geschilderd, ik vind het maar niks. Maar Hij blijft een verhaal vertellen, het verhaal van mijn vader zijn afrekening met de opgedrongen devotie van zijn kinderjaren….