Sommige kinderen hebben een streepje voor, ze zijn schattig en mooi en aaibaar. Iedereen haalt ze aan en neemt ze op schoot en ze groeien op in een warm nest.
Hij, het kleverige jongetje, heeft niks van dat alles.
Hij praat nog steeds niet of heel gebrekkig.
Zijn snoet hangt altijd vol met onnoemelijke dingen, etensresten en snot…en vuil van dagen of langer. Als hij komt huilen wacht iedereen een paar tellen af of niemand anders bereid is hem te troosten of proberen ze op zijn minst zoveel mogelijk contact met zijn vieze gezichtje te vermijden. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, hij is werkelijk erg vies.
Gisteren kwam ik op de speelplaats en hij kwam naar me toegerend, buiten zichzelf van paniek, huilend,met een verwilderde blik.
Hij wees naar een grotere jongen die hem had opgesloten in ‘het huisje’ en die aldoor in zijn oren had geschreeuwd en hem de stuipen op het lijf had gejaagd.
Mijn hart brak en ik nam hem op mijn arm en wiegde hem als een baby, zijn hele lijfje rilde en hij bleef maar snikken. Dat mijn trui en mijn jas nadien ongetwijfeld in de was moesten kon me niet schelen, zijn hart bonkte door alle lagen kleren heen.
Een half uur bleef hij op mijn schoot zitten, mijn ‘dienst’ op de speelplaats zat er al lang op toen ik hem bij het belteken aan zijn eigen juf ging overhandigen, hij was gerustgesteld…ze nam hem liefdevol van me over.
Ik vroeg me af wie gedurende dat halve uur wie getroost had,
Ik hem omdat hij niet meer bang hoefde te zijn?
Hij mij omdat ik mijn weerzin voor zijn kleverigheid en vuil overwon en mijn hart voelde smelten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten