De hele vakantie stond ik zelf achter de kookpotten, hapjes maken voor familie, dus vond ik het geen slecht idee om zo op de valreep eens lui te zijn en eens te gaan eten. Niets duurs of chique, maar gewoon : ribbetjes in Amadeus. Het leek me leuk om te combineren met een wandeling in het stemmig verlichte Gent, kerstsfeer en zo. Culinaire hoogstandjes verwachtte ik hoedanook niet, maar de dochters vonden het ook een goed idee dus ik had gereserveerd tegen acht uur.
Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat je na 2 weken kerst een behoorlijk verzadigingspunt hebt bereikt qua rendiermutsen, Glühwein en melige muziek. Manlief stapte nogal fiks door, bang dat we in de verleiding zouden komen voor kraampjesrommel. Dochters slenterden zwijgend en elkaar samenzweerderig aanstotend achteraan, af en toe vragend :’Wanneer gaan we eten?’
Na een veel te haastig opgedronken aperitiefje in de oude vismijn (eigenlijk was het daar rustig en stemmig, foute beslissing om daar niet te blijven) spoedden we ons naar Amadeus. Propvol, overdruk, ober zei haastig waar ons tafeltje stond : ergens in een achterafzaaltje waarvoor je eerst langs de toiletten moest. Wat zeg ik? Het toilet. Eén. Voor elk geslacht.
Om de zaak maximaal te laten renderen stonden de tafeltjes belachelijk dicht tegen elkaar. Ik moest zonder overdrijven mijn buik intrekken en tegen de tafelrand aanzitten om niet in voortdurend fysiek contact met de dame achter mij te zijn.
We wachtten, wachtten en wachtten op een ober om de bestelling op te nemen. Twee keer ribbetjes, twee keer mixed grill. Het wachten ging door nadat hij onze bestelling had genoteerd.Het was reeds na negen uur toen de ober eindelijk vier keer ribbetjes bracht. Ik was reeds zodanig uitgehongerd dat ik zelfs gefrituurde kamelenhoeven zou gegeten hebben, maar mijn man stond op zijn strepen en zei dat we mixed grill hadden gevraagd. Overwerkte ober droop af met de borden in zijn hand. Een paar minuten stond hij er weer, met alweer twee borden ribbetjes. Man zei :’Neen, we hadden mixed grill gevraagd.’ Pioenrode jonge ober putte zich uit in verontschuldigingen en zei dat we die ribbetjes alvast gratis kregen, om de honger te stillen…het zou wel even duren voor ons gegrild vlees klaar was. Tja, ik was op dat moment al slap van de honger dus ik viel mijn bord aan. Toen ik een paar ribben achter de kiezen had kwam Korzel (de lieve ober die me deed denken aan een personage uit Harry Potter) nieuwe borden brengen met het juiste vlees èn een extra Amadeus-aardappel. Een gigantische patat gevuld met een pikante kruidensaus. Heel lekker. Ware het niet dat ik er al één naar binnen had geschrokt. Ook de tweede lading vlees op mijn bord kon me niet meer bekoren. Ik had al de helft van mijn garderobe uitgetrokken en in mijn handtas gepropt wegens een lichte oververhitting. Plots zag ik dat de rij wachtenden aan het toilet tijdelijk was verdwenen (we hadden een fantastisch uitzicht : de rij wachtenden dus). Ik besloot dat het mijn moment was om te gaan plassen, al was het maar om even wat minder dicht op mijn buren gepropt te zitten.
Na het toiletbezoek miste ik een afstapje en voelde mezelf als een projectiel tegen de grond gaan, niet zo even licht struikelen wat je nog kan herstellen met een onelegante demarrage, nee, languit op de grond, knie keihard tegen de stenen vloer, schouder tegen de muur…en alsof dat niet genoeg was, gebeurde dit alles in het deurgat van het zaaltje voor 40 personen. Ik trok mijn rokje recht en mijn gezicht in de plooi, de pijn en de gène verbijtend en ging weer zitten, de meewarige en stiekem lachende blikken negerend.
‘Heb je je bezeerd?’ vroeg mijn man bezorgd/geërgerd (want hij had het ondertussen helemaal gehad met deze zaak).
Ik siste :’Neen. Alles! Is! Perfect!’ (En wreef over mijn pijnlijke schouder)
Ik hoef niet te vermelden dat we nog eens even lang moesten wachten om een ober te pakken te krijgen voor de rekening en dat de wandeling naar de wagen in ijltempo en zwijgend werd afgelegd.
Nooit eerder zo geconfronteerd geweest met het begrip eetfabriek, mensen op elkaar gestouwd voor maximale consumptie, een uit de hand gelopen succesformule die niks meer met voedsel of eten te maken heeft maar slechts met liefdeloze vetmesterij. Na het varken ook de consument. Je krijgt de keuken die je verdient.
Rock me Amadeus, dacht ik. Wolfgang draaide zich om in zijn graf en componeerde een requiem.
Maak van die Rock maar een F-variant.
BeantwoordenVerwijderenMaar toch was die val van jou tragisch mooi schat. Volgende keer zal je huisband eens een resto uitkiezen die die naam waardig is.