Het kookgen.

Mijn grootmoeder langs moeders kant was niet zoals grootmoeders van andere meisjes die ik kende. Die hadden een grijze watergolf en droegen gebloemde tricot jurken en platte schoenen met veters. Mijn mémé leek wel Elisabeth Taylor…ze was groot en (vriendelijk uitgedrukt) mollig met pikzwart opgestoken haar, ze droeg vuurrode lippenstift en tekende haar wenkbrauwen bij. Liefst een beetje buiten de lijntjes.Ze kon koken als de beste en hield zichtbaar van eten. Haar leven bestond dan ook afwisselend uit eet-en dieetperiodes. Aangezien ze aan de overkant van de straat woonde gingen mijn broers en ik dagelijks wel eens langs, heel vaak mondde dat uit in een pannenkoekenbak of het samen maken van haar ongeëvenaarde chocomousse (die ik nog steeds precies volgens haar recept maak). Een anekdote waar ze zich zelf vaak vrolijk over maakte was de volgende: een klant van mijn grootvader vroeg bezorgd of er iets was gebeurd de vorige nacht omdat er rond 3u ’s nachts licht brandde in de keuken. Zei mijn pé doodleuk:”Nee,dat was gewoon mijn vrouw die haar frigo leeg zat te eten.” (U moet weten, mijn grootmoeder heeft persoonlijk boulemie uitgevonden.)
Mijn ma had het dus met de paplepel meegekregen en kookte ook bijzonder graag en lekker. Haar keuken was haar koninkrijk. Vooral als we gasten hadden maakte ze er een erepunt van om de moeilijkste gerechten te laten slagen.Ik kreeg af en toe wel eens de opdracht om te helpen,nee,niet zoals kinderen nu mogen helpen in de keuken. Niet aan het fornuis met een eigen schortje of een verantwoordelijke functie. Ik moest de geduldwerkjes opknappen : citroenschillen in hele fijne zestes snijden,wortels in lucifers snijden voor de waterzooi,servetten plooien…maar echt koken mocht ik nooit. Het enige wat mijn moeder en mijn grootmoeder niet deden was bakken. Op één af andere manier konden/wilden ze dat niet. Ze hielden allebei van koken met de Franse slag, geen afgemeten hoeveelheden of precieze kooktijden. Ze hadden gewoon het talent om het te laten slagen op hun gevoel. Daar zag ik dus een kans. Ik zou de bakker van de familie worden.Na veel gezeur leende mijn tante Maria mij haar vuurvaste kommen en ging ik aan de slag.Met de keukenweegschaal van mémé en een recept van een vriendin probeerde ik mijn eerste chocoladecake. Bakken is chemie, iedere gram telt,geen ruimte voor improvisatie. Bakken is echt speciaal voor latente autisten als mezelf uitgevonden. Heerlijk.Volg alle regeltjes,gebruik je kookwekker en het kan niet foutlopen. Die eerste cake was een hit, hij werd gewoon verslonden.Vanaf dan was ik gebeten door de bakmicrobe. Met als gevolg dat ik op 28-jarige leeftijd trouwde …met een indrukwekkend bakrepertorium maar ik kon nog geen aardappel koken.Ik had gelukkig wel het kookboek van de boerinnenbond. Het was mijn missie om zo snel mogelijk een echte maaltijd te leren bereiden. Dagelijks moest ik wel eens naar mijn ma bellen met één of andere keukenvraag.Naast mijn telefoontoestel lag een schriftje met haastig genoteerde familierecepten.Van mijn broer had ik ondertussen de gouden gewoonte overgenomen om met weekmenu’s te werken, zodat ik altijd alle nodige ingrediënten in huis had en niet na een drukke werkdag eerst nog moest gaan winkelen.Niks is voor mij ontspannender dan me helemaal te concentreren op het snijden van groenten,het klaarzetten van kruiden,het horen smelten en kissen van boter…
En blijkbaar zit die liefde voor koken toch wel in de genen. Mijn jongste dochter was nauwelijks drie jaar toen ze met de vastberadenheid van een triatleet en met haar tongpunt in haar mondhoek achter het fornuis stond.Hoewel ze heel druk en chaotisch kan zijn, koken doet ze van kleinsaf met een rust en een precisie waar je stil van wordt. Ik dacht dat mijn oudste niet geïnteresseerd was, maar zie…sedert een paar maanden is zij ook bekeerd. Ze vindt het leuk om samen naar Nigella Lawson te kijken en te lachen om de ernst waarmee de bloedmooie Britse keukenprinses verkondigt ‘add some cream” om vervolgens een halve liter full fat cream bij haar gerechten te kappen.Zelfs samen naar ‘Two Fat Ladies’ kijken en nadien samen de keuken induiken om de recepten uit te proberen….het gebeurt steeds vaker.Beide dochters vinden het dan grappig dat ik nerveus probeer te bevelen terwijl zij ongelooflijk kalm blijven.
Tja, mijn dochters en ik…we maken er wel eens een potje van.