Als het op winkelen aankomt, vertoon ik altijd tekenen van licht autistisch gedrag. Mijn boodschappenlijstje is samengesteld op basis van een zorgvuldig gepland weekmenu en ik noteer dan ook de nodige aankopen in volgorde van de “rayons”. Dat ik het al warm krijg wanneer ze eens om de zoveel tijd de artikelen aan de andere kant van het warenhuis stapelen hoef ik dus niet toe te lichten.Wanneer alles op mijn lijstje doorstreept en dubbel gecheckt is begeef ik mij naar mijn vaste kassierster, een rustige vriendelijke dame die telkens even wacht om mij de tijd te geven alles netjes in de winkeltassen te stapelen vooraleer verder te gaan met het inscannen. Ze maakt ook altijd tijd voor een babbeltje waarbij ze te kennen geeft dat ze mij al kent en dat ze het waardeert dat ik altijd haar kassa kies. “Mijn jonkske” noemt ze mij, dat klinkt u misschien vreemd in de oren maar ik voel me altijd geborgen en veilig als ze dat zegt.Ooit waagde mijn assertieve broer het van bij de kassa daarnaast ( waar de kassierster geheel uit lipstick en valse wimpers opgetrokken was) te informeren waarom ik toch altijd bij ‘die lelijkste en traagste caisssière” ging. Een zeer boze blik van “Waar bemoei jij je mee? Ze is gewoon de beste!” was zijn deel.
Sedert enkele maanden proberen ze in mijn uitverkoren warenhuis echter de selfscan te promoten. Na een eerste niet te weigeren poging onder begeleiding van een hostess had ik het al gezien. Niks voor mij. Om diverse redenen…
Ten eerste maken die dingen een ellendig bliepgeluidje, nu heb ik een hekel aan alle soorten bliepjes. Die geluidsingenieurs kiezen die geluiden dus. Met andere woorden, het is perfect mogelijk om er een mooi geraffineerd harpgeluidje of een viool op te zetten. Maar nee, het moet voor de klant geruststellend efficiënt klinken dus BLIEP.
Ten tweede kan je tijdens het winkelen niet achteloos dingen in je karretje leggen maar moet je voortdurend denken aan het feit dat je die dingen moet inscannen. Nauwelijks tijd om naar mensen te kijken en je boodschappenlijst te doorstrepen.Handen tekort ook.
Ten derde zorgt dat ellendig scantoestel ( net te dik om vlot in je hand te liggen) voor extra discussies ( in het beste geval onderhandelingen) tussen de kinderen omtrent wie nu hoeveel artikelen na elkaar mag inscannen.
Maar mijn laatste en meest terechte bezwaar : alsof Murphy er zich persoonlijk mee bemoeit ben ik ook altijd de dupe en moeten mijn boodschappen gecontroleerd worden. Nu bevindt die controlepost zich aan de ingang van het warenhuis. Waar iedereen binnenkomt en nieuwsgierig kijkt wie er vandaag allemaal aan de kassa staat. Dan zien ze mij daar staan, terwijl een kassierster mijn boodschappen weer uit de tassen haalt en natelt.Zonder enige vorm van proces voel ik mij dan op de beklaagdenbank staan. Ik haat het. En die controledame noemt me niet eens “mijn jonkske”.
Weg ermee. De selfscan kan de boom in. In de hoogste tak.Waar hij kan piepen tussen de vogels. Ik neem wel weer de tijd om aan te schuiven bij mijn favoriete kassierster, mijn jonksken.
Fluffbunny.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten