Ryffranckskes

Steeds meer wordt alles gedigitaliseerd, na lang aarzelen bestel ik nu ook mijn boodschappen online. Het heeft lang geduurd eer ik afstand kon nemen van mijn favoriete vaste kassierster uit Delhaize (ik beken dat ik er nog een paar ditjes en datjes ga kopen om de band niet helemaal te verbreken),maar het is een feit : online shoppen is heerlijk efficiënt. De tijd die daardoor vrijkomt kan ik besteden aan…het online voorbereiden van mijn lessen. Zucht.Niet alleen heb ik dit jaar het genoegen 26 leerlingen dag in, dag uit te mogen entertainen, maar ik mag nu ook mijn ganse week-en dagplanning online droppen.Handig voor collega’s die aanvullingen kunnen doen of je agenda willen consulteren, vervelend neveneffect is dat de complete directie ook iedere handeling op de voet volgt. Maar dat vind ik niet erg…
Wat ik wel jammer vind is dat ik nauwelijks nog schrijf, nee niet tik, schrijf…zoals in een mooie-groene-gelakte-dure-vulpen-in-de-hand-nemen-en-letters-kalligraferen in een groot schrift. Ik besef hoe oud ik word als ik terugdenk aan de vaste rituelen in de eerste week van september. Iedere dag dicteerden de leerkrachten je wat je tegen de volgende dag voor hun vak nodig had. Na school ging je dan zoals de rest van Eeklo naar ‘Ryffranck’, een klein winkeltje op de markt. Achteraf beschouwd leek dat winkeltje op de toverstokkenwinkel uit de Harry Potterfilms. Een kast met houten laatjes vol pennen,potloden in alle nummers,schriften met de tafels van vermenigvuldiging erop gedrukt ( die moesten om evidente redenen steevast meteen gekaft worden) en een glazen lade met prachtige Parker vulpennen.Het speelde geen rol dat er een rij wachtenden tot op straat stond, telkens je iets nodig had nam de winkeldame alle tijd van de wereld om je geduldig alle pennen te tonen. Wanneer je je keuze had gemaakt, stopte ze er alweer met die eeuwige “zen” van haar een paar patroontjes (“buiskes” is een veel romantischer woord) in en testte de pen voor je. Heerlijke momenten. Ik heb altijd een zwak voor mooie schrijfspullen gehad.
Toch heb ik nu in de klas (min of meer) wat ze noemen een ‘clean desk’, enkel nog een laptop en een mapje met papieren. Maar het is sterker dan mezelf…in mijn lade ligt nog een notitieboekje om gedachten, bespiegelingen over mijn 26 pupillen te noteren. Niet op dat akelige computerprogramma,dat steriele gedoe…neen, recht uit het hart, recht uit ‘den buik’ op papier…met sierlijke krullen. Met mijn mooiste pen…groen gelakt…staat op mijn clean desk…in een leren doosje.That’s me, Fluffbunny !

Van verjaren en reanimeren...

Tja,in een schoolteam met meer dan 20 personeelsleden komt het wel eens voor dat je personeelsvergadering hebt uitgerekend op je verjaardag. Ik ga niet aan kansberekening doen want dan zou blijken dat de kans erg klein is, terwijl ik het al minstens 2 keer meemaakte en zooo oud ben ik nu ook weer niet.Het was dan nog geen gewone vergadering over praktische of pedagogische zaken, het was een snelcursus CPR ofte reanimeren en defibrilleren voor beginners. Nice, ik heb sinds een jaar een volwaardig EHBO-diploma op zak en dan mag ik op mijn verjaardag nog wat gaan oefenen op Little Anne (de pop waaraan je je op zo’n cursus mag vergrijpen).
Voor de vergadering waren een paar jolige collega’s nog een hartversterkende koffie aan het drinken (waarvan de Amarettodampen iedere bewusteloze medemens nog wat dieper in coma zouden helpen) dus de stemming zat er meteen in. Toen we ons installeerden in de gymzaal zagen we de sportvloer bezaaid liggen met been-en armloze Little Annes en ook één bebeende junior, voor de Van Gheluwes onder ons. Just kidding, hartmassage op kinderen verloopt iets anders,zachtaardiger…vandaar de extra pop.
De lesgeefster,uniek in haar soort ( ik kan het weten, heb al 6 dagsessies met het mens achter de rug), had haar favoriete (en waarschijnlijk enige) outfit aan : een lichtblauwe polo size XXXXXL en een donkerblauwe pantalon annex legertent voor 20 soldaten, dus (een woordje waar ze zich gretig van bedient dus, zoiets als om de 5 woorden dus). Het eerste wat ze ons zei, is op welke plek van het lichaam je hartmassage moet toedienen. Ze toonde een plekje halverwege haar imposante borstkas en zei:’Je moet je driehoek zoeken!’ Notoire dirty mind als ik ben, begon ik meteeen naar de collega op een paar meter van mij te mimen :’Zit een driehoek niet lager?’ Gezien de hoeveelheid Amaretto die hij achter de kiezen had,keek hij vragend naar mij. Ik dus iets minder subtiel,met ondersteuning van hele subtiele handgebaren:’Zit een driehoek (tekent een klein driehoekje in de lucht) niet lager(duim wijzend naar beneden)?’ Ah…er begon iets te dagen,hij glimlachte lichtjes maar kijkt nog steeds vragend.Ondertussen keek een viertal andere collega’s al belangstellend mee wat ik wou zeggen. Op dat moment ging ik rechtop staan en begon in ware pantomimestijl uit te beelden : MIJN (duim naar buik) DRIEHOEK (grootte van een verkeersbord tekenend) ZIT (zithouding uitbeeldend in profiel) LAGER (wijds arm-en duimgebaar naar de vloer) !!!! waarop ze het eindelijk snapten. Niet alleen zij, maar zo ongeveer het hele team,inclusief de lesgeefster.
Vervolgens mochten we aan de slag, in groepjes van 4 gingen we rond een pop zitten en mochten hartmassage en kunstmatige ademhaling toepassen. Aangezien ikzelf en nog een 4-tal collega’s al opgeleid waren,moesten wij elk een groepje begeleiden. Niet toevallig had ik de eer mijn mannelijke collega’s te mogen helpen ( op je verjaardag mag je de pret wel een beetje verzekeren). Na een geslaagde hartmassage vloog de blonde jonge god van onze school op de lippen van Little Anne met een zeer geloofwaardig enthousiasme en blies alsof hij meende dat ze The Last Post zou beginnen zingen. De borstkas van de pop bewoog echter niet (een teken dat je de neusgaten onvoldoende afsluit of de mondhoeken niet bedekt met je eigen mond) dus ik zei :’Hij gaat niet omhoog!’ Had ik uiteraard beter niet gezegd…’Wie zou hem nu omhoog krijgen van zo’n lelijk plastieken ding?’ was het voor de hand liggende antwoord. (Ja,wij zijn echt een verfijnd team.)
Groot was de pret echter toen we bij een groepje van het kleuterteam verderop een collega zagen die schrijlings op de pop ging zitten, alsof het om een portie stomende seks ging.We riepen haar toe dat reanimatie op dergelijke wijze fataal zou aflopen. Waarop ze hardnekkig doorging met de beenloze pop woman-on-top-gewijs de eerste hulp toe te dienen onder het motto :’Anders doet mijn rug teveel pijn!’ Het zal je als hartpatiënt maar overkomen.
Een andere collega van datzelfde groepje gaf de massage door met haar beide handen de ganse romp hier en daar van stoten te voorzien, als een kind dat op de matras van het dubbele bed rondspringt…ik draag vanaf nu een codicil op mijn lijf dat ik nooit wil gereanimeerd worden door iemand van onze school.
Dat de pret alleen maar groter werd toen we de defibrillator leerden hanteren,hoef ik u niet uit te leggen…
Maar dus het was dus wel een leuke sessie dus !
Fluffbunny.

Sociale afstanden.

Het is nieuwjaarsmaand en dat zullen we geweten hebben. Waar je normaalgezien niet aan de lopende band mensen hoeft aan te raken,word je nu om de haverklap gezegend met een driewerf aan zoenen.Te pas en te onpas…er gaat geen dag voorbij of bij een handdruk word je dichterbij getrokken en je mag er aan geloven. « Beste wensen en al wat je wil ! »(Be careful what you wish for,denk ik dan meteen.),vergezeld van drie enthousiaste smakkers variërend in droogte. Want let’s face it, sommige mensen ontpoppen zich tot menselijke tuinsproeiers bij het embraceren.Een deel van het gesprek wordt verdergezet in de personal bodyzone. En daar wringt nu net het (mijn ) schoentje.Voor alle duidelijkheid,lieve lezer, ik mag u graag…anders zou u niet in de mogelijkheid verkeren deze bedenkingen te lezen (tenzij een snoodaard het ongevraagd heeft doorgestuurd natuurlijk). Maar ik mag u vooral graag op minimum 50cm afstand. Dat is namelijk de te respecteren afstand als u niet één van mijn kinderen, mijn lief of mijn huisdier bent.En zelfs voor mijn man geldt dat hij niet gans de tijd in die zone moet komen rondhangen.Er is een tijd en een plaats voor alles. « Ijskonijn ! » hoor ik u denken. Not quite. Ik kan het alleen echt niet hebben wanneer mensen te dicht komen staan als ze tegen me praten. God zegene facebook, je kan kletsen met mensen naar hartelust zonder dat je hun neusharen kan tellen of hoeft te ruiken wat ze een paar uur voordien gegeten hebben. Ik ben wel zo beleefd om er niks over te zeggen, maar je ziet het aan mij als je me ook maar een beetje kent. Wie te dicht staat, ziet me veranderen,verstijven en mijn schouders langzaam omhoog gaan,alsof ze tot bij mijn oren willen komen om me zoveel mogelijk af te sluiten.
Maar sommigen snappen het echt niet. Iemand uit mijn kennissenkring heeft de neiging om bij iedereen in het oor te gaan toeteren. Om één of andere reden gaat hij daarbij ook nog luider praten,alsof dat dan nog nodig is.Gezien zijn lichaamslengte gaat hij daarbij op zijn tippen staan en probeert een soort neuzeneuzeschijnbeweging uit te voeren. Gèk word ik (en niet alleen ik) ervan.Het zweet parelt op mijn rug en ik probeer heel discreet achteruit te schuifelen om de afstand weer te vergroten,maar dat helpt niet want alsof het eens stijldans betreft volgt hij gewoon op de voet.
Ik herinner me een dagje Brugge met mijn schoonmoeder,voor de rest geen kwaad woord over die vrouw, maar gezien haar gezegende leeftijd zijn er al wat wisselstukken aan te pas gekomen,zoals daar zijn : een heup en een knieprothese of twee. Omdat de kinderen dat al lang eens wilden doen,gingen we met de paardenkoets rijden. Wie kwam er rechtover me te zitten ? U raadt het al,mijn boomlange schoonma. Op zich niet zo erg,ware het niet dat we gedurende de ganse rit kniecontact hadden.Elk onafgebroken lichaamscontact was even erg geweest,maar de aanraking met de knie ( in gedachten voelde ik de kilte van het metaal van de knieprothese doorheen de huid en de lagen stof van onze pantalons) was er teveel aan.De ganse rit door was ik me bewust van deze ongewenste intimiteit, ik genoot nauwelijks van de charme van het Minnewater of het Begijnhof. Ik voelde alleen knie,knie,knie. De bestuurder van de koets kreeg het in de gaten en knipoogde met een brede grijns (wat ik dan wel weer kon appreciëren,als 44-jarige een schalkse knipoog en een glimlach krijgen van een lekker jong ding deed me zelfs even de kniemiserie vergeten,maar ik dwaal af).
Kortom beste lezer, ik wens u in 2011 niks dan het beste, geef u hierbij zeer enthousiast en welgemeend drie virtuele kussen en laat ons afspreken dat we bij een eerstvolgend contact elkaars intieme zone niet betreden.(Zo’n slordige armlengte groot. Louis Tobback,we gaan niet moeilijk doen over 10cm meer of minder.)
Ik dank u,
Fluffbunny.

Skindeep...

Mijn voornemen voor 2011 is tevredenheid koesteren, geen onmogelijke ambities proberen verwezenlijken zoals daar zijn : het uiterlijk van een 30-jarige willen nastreven of een gewicht behouden van een anorectisch snuivend model…Maar waar ik me nog meer van wil distantiëren is van de typisch vrouwelijke onhebbelijkheid om bij andere vrouwen meteen naar de kleine imperfecties te gaan zoeken. Geloof me,het gebeurt aan de lopende band. Ze zien een knappe omroepster op tv en meteen is er die speurende blik gevolgd door een opmerking van het kaliber :’Maar ze heeft wel hangtieten !’(met lichte triomf en een zelfgenoegzame blik naar de eigen voorgevel) of ‘Ze heeft knotsknieën !’…Lieve dames, hebben jullie er ooit bij stilgestaan dat je echt niet mooier wordt van dat soort opmerkingen ? Dat geen enkele chagrijnige opmerking één rimpel laat verdwijnen ? Eigenlijk kan je schoonheid bij iemand anders beter boeddhistisch benaderen en denken :’Ik wens je niks dan geluk’. De milde zachtheid die je daarmee in je hart opent doet minstens 5 striemen vergeten…
En ach…om het daar nu even te hebben…je kan je bij het kijken naar je eigen spiegelbeeld maar beter niet vergelijken met anderen, zelfs niet met jezelf tien of twintig jaar geleden. Want je was toen een onbeschreven blad.Every picture tells a story. Elke rimpel is een verhaal van een verlies,een lach,een zorg,iemand die je gedragen hebt. Een getuige van het boek dat je te schrijven hebt. Elke kilo die er teveel aan is ,heb je door een paar maaltijden met mensen die je met hun gezelschap blij hebben gemaakt, met hun conversatie wijzer en rijper…
Ik las ooit dat men aan oude mensen hun gezicht kan zien of ze overwegend blij of verdrietig zijn geweest, of ze meer hebben gelachen dan boos gefronst hebben. Ik hoop dan dat mijn rimpels en plooien mogen vertellen dat ik veel gelachen heb,dat ik fier heb gekeken naar mijn dochters,dat ik gehuild heb om mensen die het waard zijn.
Maar bovenal is het mijn voornemen om de mensen die 2010 rijker en mooier hebben gemaakt door hun vriendschap en hun wijsheid terug te geven wat ik van hen kreeg…de aanvaarding en de rust,de glimlach en de tevredenheid.
Better watch out for the skindeep.