Van verjaren en reanimeren...

Tja,in een schoolteam met meer dan 20 personeelsleden komt het wel eens voor dat je personeelsvergadering hebt uitgerekend op je verjaardag. Ik ga niet aan kansberekening doen want dan zou blijken dat de kans erg klein is, terwijl ik het al minstens 2 keer meemaakte en zooo oud ben ik nu ook weer niet.Het was dan nog geen gewone vergadering over praktische of pedagogische zaken, het was een snelcursus CPR ofte reanimeren en defibrilleren voor beginners. Nice, ik heb sinds een jaar een volwaardig EHBO-diploma op zak en dan mag ik op mijn verjaardag nog wat gaan oefenen op Little Anne (de pop waaraan je je op zo’n cursus mag vergrijpen).
Voor de vergadering waren een paar jolige collega’s nog een hartversterkende koffie aan het drinken (waarvan de Amarettodampen iedere bewusteloze medemens nog wat dieper in coma zouden helpen) dus de stemming zat er meteen in. Toen we ons installeerden in de gymzaal zagen we de sportvloer bezaaid liggen met been-en armloze Little Annes en ook één bebeende junior, voor de Van Gheluwes onder ons. Just kidding, hartmassage op kinderen verloopt iets anders,zachtaardiger…vandaar de extra pop.
De lesgeefster,uniek in haar soort ( ik kan het weten, heb al 6 dagsessies met het mens achter de rug), had haar favoriete (en waarschijnlijk enige) outfit aan : een lichtblauwe polo size XXXXXL en een donkerblauwe pantalon annex legertent voor 20 soldaten, dus (een woordje waar ze zich gretig van bedient dus, zoiets als om de 5 woorden dus). Het eerste wat ze ons zei, is op welke plek van het lichaam je hartmassage moet toedienen. Ze toonde een plekje halverwege haar imposante borstkas en zei:’Je moet je driehoek zoeken!’ Notoire dirty mind als ik ben, begon ik meteeen naar de collega op een paar meter van mij te mimen :’Zit een driehoek niet lager?’ Gezien de hoeveelheid Amaretto die hij achter de kiezen had,keek hij vragend naar mij. Ik dus iets minder subtiel,met ondersteuning van hele subtiele handgebaren:’Zit een driehoek (tekent een klein driehoekje in de lucht) niet lager(duim wijzend naar beneden)?’ Ah…er begon iets te dagen,hij glimlachte lichtjes maar kijkt nog steeds vragend.Ondertussen keek een viertal andere collega’s al belangstellend mee wat ik wou zeggen. Op dat moment ging ik rechtop staan en begon in ware pantomimestijl uit te beelden : MIJN (duim naar buik) DRIEHOEK (grootte van een verkeersbord tekenend) ZIT (zithouding uitbeeldend in profiel) LAGER (wijds arm-en duimgebaar naar de vloer) !!!! waarop ze het eindelijk snapten. Niet alleen zij, maar zo ongeveer het hele team,inclusief de lesgeefster.
Vervolgens mochten we aan de slag, in groepjes van 4 gingen we rond een pop zitten en mochten hartmassage en kunstmatige ademhaling toepassen. Aangezien ikzelf en nog een 4-tal collega’s al opgeleid waren,moesten wij elk een groepje begeleiden. Niet toevallig had ik de eer mijn mannelijke collega’s te mogen helpen ( op je verjaardag mag je de pret wel een beetje verzekeren). Na een geslaagde hartmassage vloog de blonde jonge god van onze school op de lippen van Little Anne met een zeer geloofwaardig enthousiasme en blies alsof hij meende dat ze The Last Post zou beginnen zingen. De borstkas van de pop bewoog echter niet (een teken dat je de neusgaten onvoldoende afsluit of de mondhoeken niet bedekt met je eigen mond) dus ik zei :’Hij gaat niet omhoog!’ Had ik uiteraard beter niet gezegd…’Wie zou hem nu omhoog krijgen van zo’n lelijk plastieken ding?’ was het voor de hand liggende antwoord. (Ja,wij zijn echt een verfijnd team.)
Groot was de pret echter toen we bij een groepje van het kleuterteam verderop een collega zagen die schrijlings op de pop ging zitten, alsof het om een portie stomende seks ging.We riepen haar toe dat reanimatie op dergelijke wijze fataal zou aflopen. Waarop ze hardnekkig doorging met de beenloze pop woman-on-top-gewijs de eerste hulp toe te dienen onder het motto :’Anders doet mijn rug teveel pijn!’ Het zal je als hartpatiënt maar overkomen.
Een andere collega van datzelfde groepje gaf de massage door met haar beide handen de ganse romp hier en daar van stoten te voorzien, als een kind dat op de matras van het dubbele bed rondspringt…ik draag vanaf nu een codicil op mijn lijf dat ik nooit wil gereanimeerd worden door iemand van onze school.
Dat de pret alleen maar groter werd toen we de defibrillator leerden hanteren,hoef ik u niet uit te leggen…
Maar dus het was dus wel een leuke sessie dus !
Fluffbunny.