Sociale afstanden.

Het is nieuwjaarsmaand en dat zullen we geweten hebben. Waar je normaalgezien niet aan de lopende band mensen hoeft aan te raken,word je nu om de haverklap gezegend met een driewerf aan zoenen.Te pas en te onpas…er gaat geen dag voorbij of bij een handdruk word je dichterbij getrokken en je mag er aan geloven. « Beste wensen en al wat je wil ! »(Be careful what you wish for,denk ik dan meteen.),vergezeld van drie enthousiaste smakkers variërend in droogte. Want let’s face it, sommige mensen ontpoppen zich tot menselijke tuinsproeiers bij het embraceren.Een deel van het gesprek wordt verdergezet in de personal bodyzone. En daar wringt nu net het (mijn ) schoentje.Voor alle duidelijkheid,lieve lezer, ik mag u graag…anders zou u niet in de mogelijkheid verkeren deze bedenkingen te lezen (tenzij een snoodaard het ongevraagd heeft doorgestuurd natuurlijk). Maar ik mag u vooral graag op minimum 50cm afstand. Dat is namelijk de te respecteren afstand als u niet één van mijn kinderen, mijn lief of mijn huisdier bent.En zelfs voor mijn man geldt dat hij niet gans de tijd in die zone moet komen rondhangen.Er is een tijd en een plaats voor alles. « Ijskonijn ! » hoor ik u denken. Not quite. Ik kan het alleen echt niet hebben wanneer mensen te dicht komen staan als ze tegen me praten. God zegene facebook, je kan kletsen met mensen naar hartelust zonder dat je hun neusharen kan tellen of hoeft te ruiken wat ze een paar uur voordien gegeten hebben. Ik ben wel zo beleefd om er niks over te zeggen, maar je ziet het aan mij als je me ook maar een beetje kent. Wie te dicht staat, ziet me veranderen,verstijven en mijn schouders langzaam omhoog gaan,alsof ze tot bij mijn oren willen komen om me zoveel mogelijk af te sluiten.
Maar sommigen snappen het echt niet. Iemand uit mijn kennissenkring heeft de neiging om bij iedereen in het oor te gaan toeteren. Om één of andere reden gaat hij daarbij ook nog luider praten,alsof dat dan nog nodig is.Gezien zijn lichaamslengte gaat hij daarbij op zijn tippen staan en probeert een soort neuzeneuzeschijnbeweging uit te voeren. Gèk word ik (en niet alleen ik) ervan.Het zweet parelt op mijn rug en ik probeer heel discreet achteruit te schuifelen om de afstand weer te vergroten,maar dat helpt niet want alsof het eens stijldans betreft volgt hij gewoon op de voet.
Ik herinner me een dagje Brugge met mijn schoonmoeder,voor de rest geen kwaad woord over die vrouw, maar gezien haar gezegende leeftijd zijn er al wat wisselstukken aan te pas gekomen,zoals daar zijn : een heup en een knieprothese of twee. Omdat de kinderen dat al lang eens wilden doen,gingen we met de paardenkoets rijden. Wie kwam er rechtover me te zitten ? U raadt het al,mijn boomlange schoonma. Op zich niet zo erg,ware het niet dat we gedurende de ganse rit kniecontact hadden.Elk onafgebroken lichaamscontact was even erg geweest,maar de aanraking met de knie ( in gedachten voelde ik de kilte van het metaal van de knieprothese doorheen de huid en de lagen stof van onze pantalons) was er teveel aan.De ganse rit door was ik me bewust van deze ongewenste intimiteit, ik genoot nauwelijks van de charme van het Minnewater of het Begijnhof. Ik voelde alleen knie,knie,knie. De bestuurder van de koets kreeg het in de gaten en knipoogde met een brede grijns (wat ik dan wel weer kon appreciëren,als 44-jarige een schalkse knipoog en een glimlach krijgen van een lekker jong ding deed me zelfs even de kniemiserie vergeten,maar ik dwaal af).
Kortom beste lezer, ik wens u in 2011 niks dan het beste, geef u hierbij zeer enthousiast en welgemeend drie virtuele kussen en laat ons afspreken dat we bij een eerstvolgend contact elkaars intieme zone niet betreden.(Zo’n slordige armlengte groot. Louis Tobback,we gaan niet moeilijk doen over 10cm meer of minder.)
Ik dank u,
Fluffbunny.