Borrelnootjes

Het is lente en de terrasjes wenken verleidelijk. Niks leuker dan een fris biertje drinken en ondertussen naar de voorbijgangers kijken zonder al te veel te praten tussendoor.In de meeste cafés krijg je bij je glas Leffe of eender welk ander bier een glazen kommetje knabbeldingen. Ik ken geen enkel hapje bij een pint dat zoveel commentaar oplevert als nootjes. De zuurpruimen onder ons beginnen een betoog over de hygiëne en maken je deelgenoot van een artikel dat ze eens gelezen hebben over het recupereren van niet opgegeten nootjes en dat er urinesporen te vinden zijn op dergelijke pinda’s omdat mannen hun handen niet zouden wassen na het plassen. Ik krijg persoonlijk al jeuk van mensen met een dergelijke vorm van smetvrees en bovendien schijnen ze je altijd te willen waarschuwen voor op de loer liggende bacteriën. Ik wens dat soort netheidsneuroten een hond toe die twintig keer per dag aan zijn eigen gat likt (vergeeft u mijn directheid)…dan leer je meteen een beetje relativeren.
Een tweede soort mensen gaat zuchten en zegt:’’t Is niet waar hé, van die nootjes, ik kan daar niet afblijven en achteraf heb ik buikpijn en toch hé…ik kan het niet laten.” Voor dat soort mensen heb ik een advies : laat ze gewoon liggen. ’t Is geen verplichting. Er staan minstens twee mannen met beplaste handen klaar om de noten te besmetten voor de volgende klant.
Persoonlijk heb ik eigenlijk maar één probleem met die nootjes. Die gaan vreselijk tussen de tanden zitten en ik word daar behoorlijk gek van. Ik wil niet zoals een kennis van me gaan flossen of tandenpoken( alleen al voor zijn tandzijdeconsumptie spinnen twintig zijderupsen zich dag en nacht het pleuris en iedereen uit zijn kennissenkring walgt lichtjes van zijn ritueel maar niemand durft iets op te merken – ik hoop dat hij het leest :JE GEWOONTE OM TE FLOSSEN AAN TAFEL IS WEERZINWEKKEND !!!). Aangezien dat dus geen optie is begin ik dan met mijn tongpunt krampachtig de stukjes noot weg te werken,wat waarschijnlijk acute associaties met een kameel oplevert.Net als mijn tanden weer helemaal lekker glad zijn,eet ik zonder er bij na te denken een volgend nootje en kan ik inwendig vloekend herbeginnen.
Ach, die borrelnootjes met een krokant jasje rond…doet me denken aan een anekdote uit mijn kinderjaren. Ik was dol op het knapperige laagje rond die Calvénoten maar de pinda binnenin kon me gestolen worden. Daarom had ik er niet beter op gevonden dan gewoon het jasje af te bijten en ik legde de pinda’s in een kommetje om daarna buiten te gooien voor de vogels. Mijn broer zat nietsvermoedend TV te kijken en ineens kreeg ik in de gaten dat hij verstrooid in het kommetje pinda’s zat te graaien waar ik al aan gesabbeld had. Groot was zijn toorn toen ik bekende wat er gaande was.Ik weet niet of hij al over zijn trauma heen is. Hij kan er vast nog steeds niet van eten zonder aan dat verhaal te denken.
Maar voor de rest…geniet van uw biertje en vooral van het uitzicht. De opwaaiende zomerjurken zijn in aantocht! Santé!
Fluffbunny.

Fluffbunny heeft een missie.

Het ligt niet in mijn aard om op alles en iedereen te gaan vitten of om de krijger uit te hangen. Als iemand met een SUV wil rijden in een achterlijk dorpje met straatjes die daar te smal voor zijn (zonder aan de kant te gaan als iemand met een bescheiden wagentje uit de andere richting komt)…ze gaan hun gang maar. Je kan maar het verstand gebruiken dat je gekregen hebt.
Eén ding laat wel mijn bloed koken. Als ik probeer mijn leerlingen hun ogen te openen voor de natuur, als ik ze bewust leer omgaan met dingen en hun wat verantwoordelijkheidszin probeer te geven en er voor wil zorgen dat ze over 100 jaar nog een aarde hebben om op te leven dan heb ik niet graag dat volwassen al mijn poging in één zin de nek omdraaien.
Vorige week zag ik mijn pupillen met het vuur in hun ogen en kinderzielen buiten komen, bereid om hun kleine bijdrage te doen, afval op de speelplaats op te rapen en in de juiste container te gooien. Dat soort kleine dingen maakt het verschil, maakt van hen later volwassenen die hopelijk verstandiger omgaan met de aarde dan de generatie voor hen.Als ik dan een nuchter ‘volwassen’ kieken tegen zo’n kind hoor zeggen :’Wat haalt dat allemaal uit? Dat ene papiertje meer of minder? ’t Zijn de grote vervuilers die moeten inbinden. Wij kunnen niks doen!’ ,dan heb ik zin om heel ondamesachtig een schop te geven waar de zon niet schijnt.
Het blijft een dagelijks gevecht, niet tegen windmolens maar voor windmolens.Binnenkort krijg ik er één in mijn achtertuin…ik kijk er naar uit. En nee, ik ben niet bang voor de slagschaduw ( hij zal in het noorden staan) of voor het geluid…hij zal er staan in al zijn grootsheid, elegant molenwiekend en energie opwekkend.
Als een reusachtige ballerina.
En ik geef hem een naam:
Don Quijote
Fluffbunny

Van B-movies en geruite hemden.

OK, ik beken…ik ben geen filmkenner en van Tarantino of David Lynch krijg ik jeuk wegens te moeilijk, te mysterieus of te gewelddadig. Ik hou het meest van films die gaan over gewone mensen en herkenbare emoties. Toch vallen me zelfs in dat soort films een aantal opmerkelijkheden op die mij nooit overkomen…
Waarom trekken vrouwen altijd het overhemd van de man aan met wie ze net voor het eerst naar bed zijn geweest? Het is bijna per definitie het geval in Amerikaanse films. Dat is zowat het laatste wat ik zou overwegen,nog eerder zet ik zijn boxershort omgekeerd op mijn hoofd maar ik heb dan ook de reputatie om een zotte muts te zijn.
Waarom gaan alle mannen in een geruit hemd hout klieven in de tuin als ze met een probleem worstelen? Als je een Amerikaan met een houthakkershemd en een bijl in de weer ziet,wees maar zeker dat zijn vrouw het met de stalknecht gedaan heeft of iets in die aard.
Waarom ,nee in hoofdletters WAAROM zetten ze in films altijd de tv uit wanneer er net een nieuwsbericht bezig is over een onderwerp dat de hoofdrollen betreft nog voor ze zeker zijn dat er niks meer volgt over het onderwerp in kwestie? Je kent het wel: ze zien dat het opsporingsbericht van hun eigen zoon wordt uitgezonden en ze zappen weg vooraleer het telefoonnummer van Child Focus goed en wel in beeld komt. In realiteit zou je minstens nog verder luisteren voor de zekerheid en in mijn geval naar drie heruitzendingen kijken.
Waarom zijn ze altijd haastig en rechtstaand aan het ontbijten en waarom drinkt iedereen altijd fruitsap “van den teut”?
Waarom komt er altijd iemand binnen als ze elkaar na 29 f***ing afleveringen eindelijk gaan kussen?
Ik moet misschien toch maar eens een Tarantinootje wagen…who killed Laura Palmer by the way? Is dat ooit opgelost geraakt?
Fluffbunny.

Van vrouwen en techniek en dichtbij je werk wonen…

Om volgende voicemail te begrijpen dient u op de hoogte te zijn van enkele zaken…mijn directeur vroeg me of ik deze avond even naar de feestzaal kon komen om de beamer aan te zetten voor de gastspreker voor een ouderavond omdat hij er niet tijdig kon zijn. Deze morgen toonde hij me hoe ik met de afstandsbediening de beamer (die aan het plafond bevestigd is) kon aanzetten door een simpele druk op de on-toets.
Om 18.55u belde ik naar zijn voicemail met de volgende boodschap. Enige basiskennis van de Vlaamse taal is aangewezen maar niet noodzakelijk.
“Allokrieeees? Ik bennetéé. Ik duw hier op die on-knop voor dood maar dat spel schiet niet in gang en ik heb al van alle kanten geprobeerd en ik zie niets en straks is die pipo hier en kan hij zijn pc niet aansluiten en ik heb nochtans alles gedaan zoals je zei, kan jij dan eens terugbellen om te zeggen wat ik verkeerd doe? Wacht ow, nee, ja, ik zie iets, een lichtje, een rood, nee,nu een groen, ja ok ’t wordt blauw! ’t Is al goeeeeee-destekkerzatnietin-saluuuuuuu!”
U mag mij eventjes hard uitlachen .
Fluffbunny

Boreas ofte dodelijke romantiek.

Ik heb behoorlijk overactieve hersenen, als ik 30 jaar later was geboren hadden ze me vast een ADHD-er genoemd en moest ik dagelijks pilletjes slikken. Ik word wakker met zoveel energie en ideeën dat de dag te kort lijkt om alles waar te maken wat ik voor ogen heb, er komt de nodige muziek aan te pas om daarna min of meer gedoseerd energiek op mijn werk te verschijnen. Collega’s noemen we wel eens ’s morgens onbehoorlijk enthousiast.
En toch kan ik heel stil zijn, helemaal drijven op een stemming of een gedachte. Het volstaat om Science Of Silence (Richard Ashcroft) te horen om niet uit,maar IN mezelf te treden en bijna ieder orgaan afzonderlijk te voelen. Ik proef zijn gevoel, ik hartklop met hem mee…
Héél soms wil ik ook eens alleen naar een museum. En hoewel ik moderne kunst met de paplepel binnenkreeg heb ik dan een voorkeur voor oude dingen. Voor dodelijk romantische schilderijen van Millais of Waterhouse…dan kan ik voor zo’n doek gaan staan en er bijna in verdwijnen. Een verhaal, een ganse roman beschrijft zich in mijn hoofd, in mijn ziel als het ware.
Toen ik gisteren “Boreas” onder ogen kreeg had ik zo’n moment. Een bijna pijnlijke herkenning…soul to soul…zilvergrijze dromen van heimwee en geuren.
Ik word stil.
Sssssssssssssh…
Fluffbunny