Het ligt niet in mijn aard om op alles en iedereen te gaan vitten of om de krijger uit te hangen. Als iemand met een SUV wil rijden in een achterlijk dorpje met straatjes die daar te smal voor zijn (zonder aan de kant te gaan als iemand met een bescheiden wagentje uit de andere richting komt)…ze gaan hun gang maar. Je kan maar het verstand gebruiken dat je gekregen hebt.
Eén ding laat wel mijn bloed koken. Als ik probeer mijn leerlingen hun ogen te openen voor de natuur, als ik ze bewust leer omgaan met dingen en hun wat verantwoordelijkheidszin probeer te geven en er voor wil zorgen dat ze over 100 jaar nog een aarde hebben om op te leven dan heb ik niet graag dat volwassen al mijn poging in één zin de nek omdraaien.
Vorige week zag ik mijn pupillen met het vuur in hun ogen en kinderzielen buiten komen, bereid om hun kleine bijdrage te doen, afval op de speelplaats op te rapen en in de juiste container te gooien. Dat soort kleine dingen maakt het verschil, maakt van hen later volwassenen die hopelijk verstandiger omgaan met de aarde dan de generatie voor hen.Als ik dan een nuchter ‘volwassen’ kieken tegen zo’n kind hoor zeggen :’Wat haalt dat allemaal uit? Dat ene papiertje meer of minder? ’t Zijn de grote vervuilers die moeten inbinden. Wij kunnen niks doen!’ ,dan heb ik zin om heel ondamesachtig een schop te geven waar de zon niet schijnt.
Het blijft een dagelijks gevecht, niet tegen windmolens maar voor windmolens.Binnenkort krijg ik er één in mijn achtertuin…ik kijk er naar uit. En nee, ik ben niet bang voor de slagschaduw ( hij zal in het noorden staan) of voor het geluid…hij zal er staan in al zijn grootsheid, elegant molenwiekend en energie opwekkend.
Als een reusachtige ballerina.
En ik geef hem een naam:
Don Quijote
Fluffbunny
Geen opmerkingen:
Een reactie posten