Ik heb behoorlijk overactieve hersenen, als ik 30 jaar later was geboren hadden ze me vast een ADHD-er genoemd en moest ik dagelijks pilletjes slikken. Ik word wakker met zoveel energie en ideeën dat de dag te kort lijkt om alles waar te maken wat ik voor ogen heb, er komt de nodige muziek aan te pas om daarna min of meer gedoseerd energiek op mijn werk te verschijnen. Collega’s noemen we wel eens ’s morgens onbehoorlijk enthousiast.
En toch kan ik heel stil zijn, helemaal drijven op een stemming of een gedachte. Het volstaat om Science Of Silence (Richard Ashcroft) te horen om niet uit,maar IN mezelf te treden en bijna ieder orgaan afzonderlijk te voelen. Ik proef zijn gevoel, ik hartklop met hem mee…
Héél soms wil ik ook eens alleen naar een museum. En hoewel ik moderne kunst met de paplepel binnenkreeg heb ik dan een voorkeur voor oude dingen. Voor dodelijk romantische schilderijen van Millais of Waterhouse…dan kan ik voor zo’n doek gaan staan en er bijna in verdwijnen. Een verhaal, een ganse roman beschrijft zich in mijn hoofd, in mijn ziel als het ware.
Toen ik gisteren “Boreas” onder ogen kreeg had ik zo’n moment. Een bijna pijnlijke herkenning…soul to soul…zilvergrijze dromen van heimwee en geuren.
Ik word stil.
Sssssssssssssh…
Fluffbunny
Geen opmerkingen:
Een reactie posten