Nieuwjaarsbrief van een overjarige (Fluff)bunny...

Lieve lezer,
Mijn wensen voor jullie zijn talrijk…zo individueel dat het onbegonnen werk is ze één voor één op te sommen.
Voor de mensen die mij persoonlijk kennen zal ik -op jullie verzoek -mijn bijwijlen irritant jolige karakter behouden, ondanks het feit dat ik soms graag eens een rustige, bezadigde veertigster zou zijn…ik val altijd binnen het uur uit mijn rol.
Voor mijn virtuele doch zeer echte vrienden : jullie zijn van een veel groter belang dan je ooit voor mogelijk houdt. Ik heb zoveel geleerd, mijn blik is door jullie verruimd en mijn hart is milder geworden. Ik heb geleerd om te delen in jullie vreugde, kleine en grote triomfen, mee te leven in jullie ergernissen, verdrietjes en gelukzaligheden…ieder van jullie heeft met zijn of haar sleutel een valdeur geopend van het fort dat ik rond mij aan het bouwen was.
Voor mijn familieleden…ik kan het jullie best persoonlijk zeggen,vergezeld van drie zoenen maar ik schrijf makkelijker dan ik praat ( jawel, laat je nooit misleiden door mijn spraakwaterval en mijn narrenmuts ) : bedankt voor alle momenten van harmonie, de gedeelde herinneringen en de toekomst waarin ik hoop jullie nog vaak te zien.
Aan het clubje dat ik hier zo goed als dagelijks opzoek en dat zelf ook heel vaak even komt verwijlen, ik noem geen namen : als we de wereld niet kunnen veranderen, laat ons dan doorgaan met hem mooier te maken : met foto’s, met muziek, met poëzie, met milde ironie, met een schaterlach, met een citaat hier en daar.Bedankt voor alle lichtpunten tot nu toe en laat ons het glas heffen op een mooi vervolg.
Voor wie 2011 verdriet en ellende en gemis bracht wens ik tijd als heler en troost in mensen en dingen die jullie hart beschermen tegen verstening.
Voor wie nieuwjaarswensen melig en onecht vinden : ik hoop van harte dat mijn woorden toch niet hol klinken…
Ik kan niet anders dan zeggen dat ik ieder woord meen,
Immer jullie softie
Fluffbunny XXX

Vlaminckskes

Ik ben weer eens ( voor de zoveelste keer )als eerste gevlucht op een feestje, ik ben gewoon een huismus en op feestjes en recepties sta ik in survivalmodus. Mijn verlegenheid en geremdheid verbergend achter een veel te druk masker van gebabbel en een brede glimlach (speciaal om die reden 2 jaar toneelles en 3 jaar woordkunst gevolgd ) worstel ik me een weg doorheen de mensen die daar schijnbaar ontspannen rondlopen.
Maar goed, dit feestje was heel bijzonder.Mijn nicht was speciaal van de andere kant van de wereld overgevlogen om hier te komen trouwen. Ze is zowat op ieder vlak mijn tegenpool en ik denk altijd dat zij alles doet wat ik niet durf en ik gun het haar van harte. Zoals ze al haar hele leven net het tegenovergestelde doet van wat verwacht wordt (het is ook een patroon) ,was ook haar totaal onverwachte huwelijksfeest compleet ànders. In het kleinste, meest volkse café van het meetjesland…met overal vuurkorven en een soort partybus met Rita De Neve muziek en artistieke vogels alom.Zijzelf adembenemend mooi als altijd : Marlene Dietrich-allures maar dan met lang rood krulhaar en een allesbehalve mysterieuze blik. Stoutmoedig kijkt ze de wereld in. Al altijd. Sommige meisjes zijn bang voor haar. Ik niet. Ik hou van haar. Omdat ze eigenlijk van binnen een lief meisje is. Omdat ze alles durft waar ik bang voor ben.
Haar twee broers waren er ook. De oudste zie ik vaak, hij is – net zoals ik- de geruite pantoffel van het gezin en dat bedoel ik niet negatief. Maar wij zijn de huiselijke types, daar waar de avonturiers altijd terecht kunnen als ze een vleugel gekwetst hebben.
De jongste is ondertussen vader geworden, hij woont in New York en ik zag hem voor het eerst in een jaar of zes terug. Hij was altijd mijn jongste neefje, het engeltje van de familie, het scheelde niet veel of hij werd op de kersttaart gezet…zo mooi en schattig was hij als kind.Hij is ondertussen een volwassen glamourboy, maar toen ik hem gisteren zag…na al die tijd…helemaal opgegroeid en zelfstandig en verantwoordelijk en alles…had ik zin om hem alsnog op de taart te zetten. In het midden van mijn kerstbuche…in ’t kribbeke waar we destijds om kibbelden wie het mee naar huis kreeg. In plaats daarvan heb ik hem eens goed vastgepakt.Want het duurt vast weer zes jaar voor ik hem nog eens zie. En hij vond het niet lief van mij dat ik zo vroeg naar huis ging. Hij zou het op facebook zetten,plaagde hij.Dat ik een seut was…hij mag. Dat ben ik ook. Maar ik zie hem graag.Dat hij er dat dan ook maar bij zet.
Fluffbunny.

Een boom van een vrouwmens.

Zonder de zweefteef te willen uithangen…heeft u zich al eens afgevraagd hoe het zou voelen om boom te zijn ? Deze morgen had ik daar ineens zin in. Gewoon helemaal niks te hoeven en enkel diep wortelen onder de grond met een verborgen helft die net zo groot is als wat zichtbaar is (daar zijn gelijkenissen, al is die verborgen helft net zoals bij een boom volkomen onschadelijk).
Je om niks anders druk hoeven te maken dan om het opzuigen van sappen langs je wortels en voelen dat je leeft en een huis bent voor levende wezens : vogels, insecten, paddestoelen…kinderen die in je kruin proberen te klimmen en van daaruit de wereld overschouwen.
Een hele winter lang mogen rusten en terugkeren in je diepste binnenste zelf tot in de lente alles weer gaat kriebelen en stromen…
Het liefst van al wil ik dan een boom zijn in een land met echte seizoenen, zodat ik in de zomer de warmte voel zinderen tot in mijn smalste jaarring en in de herfst heel veel warme kleuren aanneem. In de winter wil ik spinrag met rijp en ook nog sneeuw…
En voorts wil ik ook een stel jonge verliefden die hun namen in mijn stam kerven.
Normaal voorzie ik in mijn dagdroom geen slecht of ongelukkig einde…maar de pessimisten onder jullie denken al aan boomzagen. Goed, als dat dan echt moet. Maar dan wil ik dat ze een bankje van me timmeren. Met een boompje ernaast…
Fluffbunny

Van new wave en brilletjes

Twee vrienden waren vandaag in een grappig gesprek over mij verwikkeld. De ene dacht dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit van new wave had gehouden en de ander was overtuigd van wel. Bij het lezen van hun virtuele babbel moest ik lachen, omdat ik me destijds nooit bezondigd had aan het dragen van puntschoenen en hoekige kleren met asymmetrische sluitingen. De tonnen haarlak die erbij hoorden waren ook niet aan mij besteed want ik ging zelfs als jong meisje al spaarzaam om met de niet zo overvloedige hoofdharen waarover ik beschik.
Mijn beide oudere broers die me tot dan toe telkens op de hoogte hadden gehouden van de ‘betere’ muziek waren uitgevlogen en ik stond er muzikaal op mijn ééntje voor, helemaal afhankelijk van het aanbod van Countdown en Top Of The Pops. Aldus werd mijn jonge leven beheerst door New Romantics en droomde ik van Boy George en ( ik schaam me het te zeggen) zelfs zijn parasitaire vriendje Marilyn, een travestiet die eigenlijk Peter Robinson heette en teerde op het succes van zijn minder oogverblindende maar meer succesvolle vriend.
Ik woonde toen (en nog steeds) in een godvergeten dorpje dat desondanks twee discotheken telde. De ene was de Rodeo en daar ging je gewoon niet als je niet met de tractor gebracht werd. Daar rechtover werd tijdens mijn wonderjaren een fabriekje omgebouwd tot New Wave-dancing : de Meton. Iedereen vond het the place to be…tenminste als je van new wave hield. Aangezien wij er vlakbij woonden zag ik ze iedere zaterdagavond arriveren, coole exemplaren met witte schoenen en massa’s Siouxie-haar, zwarte of bloedrode lipstick…
Mijn vriendinnen waren er al meerdere keren geweest en vonden de tijd rijp om me in te wijden in het nachtleven. Ik tobde dagenlang over wat ik in godsnaam aan moest trekken, mijn speciaal in Londen aangeschafte Culture Club kleren, mijn zwarte hoedje, de rode lintjes die ik in mijn (toen) helblonde haar vlocht waren allemaal geen optie.
Ik besloot min of meer low profile te gaan…of dat dacht ik. Ik trok een wit truitje en een witte rok aan en trok, geflankeerd door een paar vriendinnen op pad.
Toen ik daar binnenkwam zat de zaak al stampvol, overwegend jongens ...allemaal in het zwart. Ik vond ze super uiteraard, helemaal cool en mysterieus. Ze dansten een stuk hipper en stijlvoller dan de jongens die ik tot dan toe in het jeugdhuis had gezien. Ergens in een hoek zag ik een jongen staan waar ik toen tot over mijn oren verliefd op was. Een gesprek aanknopen was niet echt mogelijk, dus ik moest het via de dansvloer wagen. De muziek was perfect, ik mengde me tussen het gewoel en begon mee te dansen. Tot er op een bepaald moment een black light aan ging en mijn witte kleren oplichtten als was ik een toorts. Niks low profile meer, ik weerkaatste licht! Ik was helemaal van mijn melk en mepte door één of andere onhandige beweging mijn eigen bril van mijn neus, die onder de dansende voeten verdween. Ik zag geen steek zonder die bril dus ik moest noodgedwongen op handen en knieën tastend op zoek, alsof ik nog geen modderfiguur geslagen had met mijn foute kleren. Het kan hooguit een paar seconden geduurd hebben want ik vond mijn brilletje ongeschonden terug, maar de gène was zo ongelooflijk dat het allemaal in slow motion leek te gebeuren.
Toen ik éénmaal mijn bril terug had, heb ik me met een rotvaart uit de voeten gemaakt…hollend voorbij de boerendancing recht naar het ouderlijk huis. Ik ben de rest van de avond niet meer onder mijn bolhoedje uit gekomen.
Fluffbunny.