Van new wave en brilletjes

Twee vrienden waren vandaag in een grappig gesprek over mij verwikkeld. De ene dacht dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit van new wave had gehouden en de ander was overtuigd van wel. Bij het lezen van hun virtuele babbel moest ik lachen, omdat ik me destijds nooit bezondigd had aan het dragen van puntschoenen en hoekige kleren met asymmetrische sluitingen. De tonnen haarlak die erbij hoorden waren ook niet aan mij besteed want ik ging zelfs als jong meisje al spaarzaam om met de niet zo overvloedige hoofdharen waarover ik beschik.
Mijn beide oudere broers die me tot dan toe telkens op de hoogte hadden gehouden van de ‘betere’ muziek waren uitgevlogen en ik stond er muzikaal op mijn ééntje voor, helemaal afhankelijk van het aanbod van Countdown en Top Of The Pops. Aldus werd mijn jonge leven beheerst door New Romantics en droomde ik van Boy George en ( ik schaam me het te zeggen) zelfs zijn parasitaire vriendje Marilyn, een travestiet die eigenlijk Peter Robinson heette en teerde op het succes van zijn minder oogverblindende maar meer succesvolle vriend.
Ik woonde toen (en nog steeds) in een godvergeten dorpje dat desondanks twee discotheken telde. De ene was de Rodeo en daar ging je gewoon niet als je niet met de tractor gebracht werd. Daar rechtover werd tijdens mijn wonderjaren een fabriekje omgebouwd tot New Wave-dancing : de Meton. Iedereen vond het the place to be…tenminste als je van new wave hield. Aangezien wij er vlakbij woonden zag ik ze iedere zaterdagavond arriveren, coole exemplaren met witte schoenen en massa’s Siouxie-haar, zwarte of bloedrode lipstick…
Mijn vriendinnen waren er al meerdere keren geweest en vonden de tijd rijp om me in te wijden in het nachtleven. Ik tobde dagenlang over wat ik in godsnaam aan moest trekken, mijn speciaal in Londen aangeschafte Culture Club kleren, mijn zwarte hoedje, de rode lintjes die ik in mijn (toen) helblonde haar vlocht waren allemaal geen optie.
Ik besloot min of meer low profile te gaan…of dat dacht ik. Ik trok een wit truitje en een witte rok aan en trok, geflankeerd door een paar vriendinnen op pad.
Toen ik daar binnenkwam zat de zaak al stampvol, overwegend jongens ...allemaal in het zwart. Ik vond ze super uiteraard, helemaal cool en mysterieus. Ze dansten een stuk hipper en stijlvoller dan de jongens die ik tot dan toe in het jeugdhuis had gezien. Ergens in een hoek zag ik een jongen staan waar ik toen tot over mijn oren verliefd op was. Een gesprek aanknopen was niet echt mogelijk, dus ik moest het via de dansvloer wagen. De muziek was perfect, ik mengde me tussen het gewoel en begon mee te dansen. Tot er op een bepaald moment een black light aan ging en mijn witte kleren oplichtten als was ik een toorts. Niks low profile meer, ik weerkaatste licht! Ik was helemaal van mijn melk en mepte door één of andere onhandige beweging mijn eigen bril van mijn neus, die onder de dansende voeten verdween. Ik zag geen steek zonder die bril dus ik moest noodgedwongen op handen en knieën tastend op zoek, alsof ik nog geen modderfiguur geslagen had met mijn foute kleren. Het kan hooguit een paar seconden geduurd hebben want ik vond mijn brilletje ongeschonden terug, maar de gène was zo ongelooflijk dat het allemaal in slow motion leek te gebeuren.
Toen ik éénmaal mijn bril terug had, heb ik me met een rotvaart uit de voeten gemaakt…hollend voorbij de boerendancing recht naar het ouderlijk huis. Ik ben de rest van de avond niet meer onder mijn bolhoedje uit gekomen.
Fluffbunny.