Vlaminckskes

Ik ben weer eens ( voor de zoveelste keer )als eerste gevlucht op een feestje, ik ben gewoon een huismus en op feestjes en recepties sta ik in survivalmodus. Mijn verlegenheid en geremdheid verbergend achter een veel te druk masker van gebabbel en een brede glimlach (speciaal om die reden 2 jaar toneelles en 3 jaar woordkunst gevolgd ) worstel ik me een weg doorheen de mensen die daar schijnbaar ontspannen rondlopen.
Maar goed, dit feestje was heel bijzonder.Mijn nicht was speciaal van de andere kant van de wereld overgevlogen om hier te komen trouwen. Ze is zowat op ieder vlak mijn tegenpool en ik denk altijd dat zij alles doet wat ik niet durf en ik gun het haar van harte. Zoals ze al haar hele leven net het tegenovergestelde doet van wat verwacht wordt (het is ook een patroon) ,was ook haar totaal onverwachte huwelijksfeest compleet ànders. In het kleinste, meest volkse café van het meetjesland…met overal vuurkorven en een soort partybus met Rita De Neve muziek en artistieke vogels alom.Zijzelf adembenemend mooi als altijd : Marlene Dietrich-allures maar dan met lang rood krulhaar en een allesbehalve mysterieuze blik. Stoutmoedig kijkt ze de wereld in. Al altijd. Sommige meisjes zijn bang voor haar. Ik niet. Ik hou van haar. Omdat ze eigenlijk van binnen een lief meisje is. Omdat ze alles durft waar ik bang voor ben.
Haar twee broers waren er ook. De oudste zie ik vaak, hij is – net zoals ik- de geruite pantoffel van het gezin en dat bedoel ik niet negatief. Maar wij zijn de huiselijke types, daar waar de avonturiers altijd terecht kunnen als ze een vleugel gekwetst hebben.
De jongste is ondertussen vader geworden, hij woont in New York en ik zag hem voor het eerst in een jaar of zes terug. Hij was altijd mijn jongste neefje, het engeltje van de familie, het scheelde niet veel of hij werd op de kersttaart gezet…zo mooi en schattig was hij als kind.Hij is ondertussen een volwassen glamourboy, maar toen ik hem gisteren zag…na al die tijd…helemaal opgegroeid en zelfstandig en verantwoordelijk en alles…had ik zin om hem alsnog op de taart te zetten. In het midden van mijn kerstbuche…in ’t kribbeke waar we destijds om kibbelden wie het mee naar huis kreeg. In plaats daarvan heb ik hem eens goed vastgepakt.Want het duurt vast weer zes jaar voor ik hem nog eens zie. En hij vond het niet lief van mij dat ik zo vroeg naar huis ging. Hij zou het op facebook zetten,plaagde hij.Dat ik een seut was…hij mag. Dat ben ik ook. Maar ik zie hem graag.Dat hij er dat dan ook maar bij zet.
Fluffbunny.