Omkadering

Op een dag kwam ze weer tot leven,
Popte ze zomaar op
Uit één van de boeken waarin ze was ondergedoken
En nam de plaats in
Die al jarenlang voor haar was weggelegd
En hij deed er een lijstje om.

Fluffbunny

Van stembanden en geiten

Minstens 11 jaar geleden…jongste dochter was nog heel klein en hield me nachtenlang wakker, jaren aan een stuk. Ik was moe, zo moe dat ik voortdurend hees was…mijn stem klonk als een schorre kraai en het was allesbehalve een zwoel Marlène Dietrich-geluid. Het deed pijn om er naar te luisteren en het deed pijn om te spreken. Mijn keeldokter had me net een spreek-en vooral zangverbod opgelegd. Vooral dat laatste maakte me ongelukkig, ik zong al jarenlang met veel plezier in een koor en ik vind het hoedanook heerlijk om te zingen.
Bovendien had ik in een impuls mijn lange haren laten knippen in de hoop daar een vlot en jeugdig kapsel mee te krijgen maar ik leek (en voelde me vooral) een jongen na een slecht gelukte geslachtstransformatie.Alle voorwaarden waren aanwezig om niet echt goed in mijn vel te zitten.
We maakten een zomerreis naar de bergen en bij een daguitstap zat ik even uit te rusten, naast mijn reisvriendje Wilfried ( een man van rond de 50, een vrolijke dwerg die zichzelf Wilfried-O liet noemen) toen plots een kudde berggeiten langs het pad kwam. Zonder dat ik speciaal iets had gedaan om ze te lokken, kwamen ze op me af, rustig…maar heel dicht. Ik aaide ze maar er kwamen er steeds bij. Ze duwden zacht met hun kopjes tegen mij en ik werd letterlijk bedolven onder de geiten.
Op één of andere manier had het iets troostends, alsof ze me moed wilden geven, alsof ze voelden dat ik een duwtje nodig had.
Ik liet mijn haar groeien en mijn stem rusten en ik zong weer…
Jaren later waren we in een dierenpark waar een paar kleine kinderen over de omheining waren gekropen van een stel grote geiten en bokken. De bokken deden agressief tegen die kleintjes en de mensen die probeerden te helpen kregen ook lelijke stompen. Ik ging naar de geiten en zonder dat ik iets zei, duwde ik de bokjes weg en ze lieten me begaan, hielden er mee op.
Ik verkies te denken dat ik met die dieren kan communiceren, liever dan te vrezen dat ze me lekker vinden ruiken. Het blijven natuurlijk wel geiten…
Fluffbunny

It's a beautiful day

Een jaar of twee geleden waren we met vakantie in Friesland, we hadden een bezoek aan de zeehondencrèche van Pieterburen gebracht…ondergetekende werd meteen week na het zien van de gewonde en hulpeloze dieren en ik was bereid om de helft van de winkel leeg te kopen ten voordele van de zeehonden.
Na enig zoekwerk kocht ik een turquoise T.-shirt met lange mouwen en in grote letters ‘It’s a beautiful day.’ Na die ene blunder toen ik 16 was en een sweatshirt droeg met ‘Rocky Mountains’ op mijn borst (ik had het na een uur nog niet door waarom de jongens op dat feestje zoveel plezier hadden) ben ik zeer voorzichtig geworden in het dragen van dingen met een tekst op. Maar goed…dit leek me vrolijk en neutraal. Ik koos een ruime maat en nam het zonder te passen mee.
Het shirt was mooi en zat nogal strak, merkte ik de volgende dag…maar ik was net een paar kilo afgevallen en het kon wel (dacht ik ), ik maakte me op in het kleine douchehokje van de caravan en kwam tevreden buiten om te ontbijten.
Dochters keken eerst naar mij en dan naar elkaar, hun ogen begonnen te glimmen en hun mondhoeken te trillen…tot ze het niet meer konden inhouden en ze in lachen uitbarstten.
Mijn T.-shirt met als tekst :
It’s a
beautiful
day !
zat zo rond mijn lichaam dat de beautiful verstopt zat onder mijn boezem en enkel dit was leesbaar :
It’s
a day !
Ik draag vanaf die dag
enkel nog bloemetjesjurken.
Fluffbunny

Bosmeisje

Op een dag vond hij haar
Ze verstopte zich al lang, maar hij keek naar de grond waar de kleine beestjes kruipen
En de waar damp uit de aarde komt.
Hij zag haar naast een paddestoel in het mos en nam haar op zijn hand.
Hier ben je dan eindelijk, zei hij.
Ik neem je mee.
En zonder angst liet ze zich optillen…
Op zijn zachte hand.
En ze rook het zweet van zijn borst
En wist dat hij het was
Waarop ze al die tijd had gewacht.

Fluffbunny

(foto Tina Modotti)

't Ottopopken

Vader en dochter…
Ik kreeg toen ik heel klein was en dus heel lang geleden
Een vreemd lelijk popje
Alles was van hard plastic en het kon niet bewegen
Zelfs de ogen gingen niet open en dicht
zoals bij andere meisjespoppen waarvan de ogen dociel dichtgaan als je ze horizontaal houdt
(rolpatroonbevestigend).
Ik leende het popje (niet geheel altruïstisch) uit aan mijn pa om er een stilleven mee te maken.
Het schilderij staat ergens bij broer op zolder.
Het popje zelf bleef als een soort mascotte in de auto liggen
onder de Vlaamse naam ’t Ottopopken.
Het overleefde de Opel, de Ford, de Audi, de Renault…
Maar niet De Gezelschapsdame.
Bij de aankoop van een nieuwe auto vond ze het niet mooi genoeg meer om in de auto te liggen.
Vandaar reist ’t Ottopopken nu overal mee in mijn wagen.
Ondertussen ogenloos en verkleurd, met hier en daar een vingertje afgebroken.
Maar ik sta hem niet weer af.
Fluffbunny

Huis(ver)zoeking

Ze komt het huis binnen terwijl haar vader er niet is om rustig te zoeken naar het gele gewolkte schrift waar haar moeder als jong meisje in schreef. Behoedzaam opent ze de kasten en merkt ze een klinische orde die er vroeger niet was. Moeder maakte overal rommelnestjes van spullen. Alles is geordend en al snel merkt ze dat ze het schrift daar niet zal vinden. Ze gaat de trap op om daar in een aantal laden te zoeken, vermijdt met een grote boog de ouderlijke slaapkamer want daar logeert bijwijlen De Gezelschapsdame.In die kasten wil ze niet snuffelen, sommige dingen moet ze te allen prijze ontkennen. Terwijl de kans om het schrift te vinden daalt, stijgt de gewaarwording dat het huis ook niet meer ruikt naar ouderlijk huis, dat de geesten er niet meer rondwaren die het tot haar nest maakten.
Terwijl de tranen ergens geblokkeerd zitten verlaat ze het huis, de deur 'stevig achter zich sluitend en de sleutel tweemaal omdraaiend' , zoals verzocht wordt op het kattebelletje op de grote tafel.
Fluffbunny