Bovendien had ik in een impuls mijn lange haren laten knippen in de hoop daar een vlot en jeugdig kapsel mee te krijgen maar ik leek (en voelde me vooral) een jongen na een slecht gelukte geslachtstransformatie.Alle voorwaarden waren aanwezig om niet echt goed in mijn vel te zitten.
We maakten een zomerreis naar de bergen en bij een daguitstap zat ik even uit te rusten, naast mijn reisvriendje Wilfried ( een man van rond de 50, een vrolijke dwerg die zichzelf Wilfried-O liet noemen) toen plots een kudde berggeiten langs het pad kwam. Zonder dat ik speciaal iets had gedaan om ze te lokken, kwamen ze op me af, rustig…maar heel dicht. Ik aaide ze maar er kwamen er steeds bij. Ze duwden zacht met hun kopjes tegen mij en ik werd letterlijk bedolven onder de geiten.
Op één of andere manier had het iets troostends, alsof ze me moed wilden geven, alsof ze voelden dat ik een duwtje nodig had.
Ik liet mijn haar groeien en mijn stem rusten en ik zong weer…
Jaren later waren we in een dierenpark waar een paar kleine kinderen over de omheining waren gekropen van een stel grote geiten en bokken. De bokken deden agressief tegen die kleintjes en de mensen die probeerden te helpen kregen ook lelijke stompen. Ik ging naar de geiten en zonder dat ik iets zei, duwde ik de bokjes weg en ze lieten me begaan, hielden er mee op.
Ik verkies te denken dat ik met die dieren kan communiceren, liever dan te vrezen dat ze me lekker vinden ruiken. Het blijven natuurlijk wel geiten…
Fluffbunny
Geen opmerkingen:
Een reactie posten