Klunsdag

Uitgerekend op de dag dat ik mijn Setter naar de dierenartspraktijk moet brengen, zijn ze daar bezig met grote verbouwingen en zijn er ten overvloede ook nog eens wegenwerken. De parking van de praktijk is dus niet beschikbaar en ik moet langs een stuk of tien ‘men at work’ vooraleer ik met mijn bange hond langs een smal kiezelpad tot bij de deur van de praktijk kom.
Het is de assistente van de dierenarts die me binnenlaat, ik voel me al meteen op mijn ongemak want zij kent mijn hond niet, zij kent mij nog minder dus ze weet ook niet dat deze operatie dik tegen mijn zin gebeurt. ‘Preventief’ opereren noemen ze dat dan, maar het voelt alsof ik mijn hond naar de slachtbank breng. Ik had erop gerekend dat ik zou mogen blijven tot ze haar zouden verdoven, maar omdat er aan de lopende band klanten bellen en mensen om medicatie komen, doet ze eerst de administratie. Ze stelt me vragen, op welk nummer ik bereikbaar ben en zo…van pure nervositeit herinner ik me mijn eigen mobiel nummer niet en zelfs op de vraag hoe ik heet begin ik te stotteren.
Ze ziet dat het helemaal niet lukt, mijn onrust zet zich over op de hond die afwisselend aan de lijn trekt om buiten te komen en haar kop tussen mijn knieën duwt .
“Mevrouw”,zegt ze. “We zullen hem eventjes in een hok stoppen, ik verdoof hem zometeen als u vertrokken bent.” Ik doe wat ik nog nooit gedaan heb, duw zachtjes mijn hond achter de ijzeren traliedeur, zie haar naar me kijken met onbegrijpende ogen. Ik denk aan de raad die wij moeders geven op school die hun kind voor het eerst brengen. ‘Rek het afscheid niet te lang, het gaat beter als ze je niet meer zien.” Met een krop in de keel en panda-ogen van huilmake-up verlaat ik de praktijk, trotseer de werklui en probeer het slot van de auto te openen. Lukt niet. Probeer opnieuw. Ik herinner me dat een collega zei dat je het ook gewoon met de sleutel zelf kan openen. Pech. Geen sleutelgat, het is nep. Soms sluit het achterste portier niet goed, herinner ik me. Ik voel en het achterportier opent inderdaad, ik kruip over de achterbank naar voor , probeer met de ontgrendelknop portier open te krijgen. Mannen aan het werk kijken steeds belangstellender wat ik toch aan het uitvreten ben, een vrouw die inbreekt in haar eigen auto, nota bene met een stel huilogen en nog steeds snikkend…
Ontgrendelknop doet het niet, ik begin lichtjes wanhopig op het knopje van mijn autosleutels te duwen en plots springen de slotjes open. Ik start de wagen en rijd met een bijzonder onorthodox manoeuvre de parkeerzone af. Op naar Tom&Co om een belachelijke hoeveelheid kuipjes van Sappho’s lievelingsvoer in te slaan (die ik geheel in de stijl van de dag allemaal uit mijn handen laat vallen ).
Ik hoop maar dat de dierenarts niet zo’n klunsdag heeft.
Fluffbunny