Nieuwjaarswens

Nieuwjaarsbrieven voorlezen
Altijd een hekel aan gehad
Al van in de tijd toen ik als jongste thuis me door de brief heen moest worstelen
Pogend het ernstig en gewichtig te doen
Maar aldoor proestend van het lachen omdat oudere broers gekke bekken naar me trokken
Wetend dat ik zou hikken van het lachen
Tranen rollend over wangen
Van pret en gène tegelijk
Nadien herhaling ten huize van grootouders
Meer publiek
Nog meer schaamte
En gemengde pret
Sta me dus toe mijn wensen te schrijven
Ik kan kort zijn
Laat in 2014 de ontroering toe
In een lach
Een traan
In schoonheid
In banden
Van vriendschap en liefde en bloedverwantschap.
Fluffbunny xxx

Pedagogen en premaritale seks.

Zomaar ineens was ik in gedachten terug op een retraite in Drongen.
Één van die geweldige vondsten van het katholieke onderwijs : bezinningsdagen.
Een proefje van het kloosterleven met hoop op een roeping? God mag het weten.
Hoedanook…we waren er met de voltallige klas, twintigers…overwegend meisjes en een paar jongens, de normaalschool was nog maar pas gemengd.
De pedagoge nam voorbeeldig deel aan de geforceerde gesprekken…een koppel vrijwilligers (dat soort is zwaar te mijden overigens) kwam vertellen over hun seksleven. Iets waar wij totaal geen boodschap aan hadden, de meesten onder ons waren nog aan het ontwaken na een slapeloze nacht vol drank en verboden dingen in de kloostercel. Ik uiteraard niet, zoals gebruikelijk aan de zijlijn kijkend en kritische voetnoten schrijvend.
Hoedanook…het koppel vertelde…neen, correctie : de vrouw vertelde en de man luisterde. Over hun zwangerschapspreventie, dat ze de methode van Ogino Knaus gebruikten. Ik bespaar u de uitleg, het volstaat te zeggen dat ik mijn puddinkje onaangeroerd liet staan.
De pegagoge, een lange vrouw die steevast keek alsof ze teveel boeken had gelezen, luisterde aandachtig, knikkend. Ze pikte in (daar had ze ook de neus voor) en begon over seks voor het huwelijk. De vrijwillige dame had immers gezegd dat ze bewust hadden gewacht tot na de trouwdag.
Onze pedagoge (iedereen weet dat onderwijsmensen geen seks hebben, net zo min als ouders en buren) bekende dat ze niet had gewacht. En dat ze daar spijt van had.
Waarom? Zo vroeg een klasgenote van mij (zij zag later Onze Lieve Vrouw van Fatima verschijnen, doch dit geheel terzijde)…
Wel, verduidelijkte de pedagoge, toen ging er plots zoveel aandacht naar seks dat we geen tijd namen om elkaar echt te leren kennen.
Dat er misschien wel waarheid school in haar uitspraak ging totaal aan me voorbij…ik kwam niet meer bij van het lachen in het besef dat deze gesteven schoenveter misschien wel een hete dondersteen was geweest. Na die dag was niks meer zeker…
Ik ben in het onderwijs gegaan.
Fluffbunny.

Van Kassel en vestimentaire foutjes...

Gisteren vierden we Kerst bij mijn vader, samen met mijn broers. Op een bepaald moment kwamen de reizen die ik als min of meer jong meisje samen met mijn ouders had gemaakt ter sprake.
Albums werden bovengehaald en doorbladerd, herinneringen opgehaald, nieuwe reisplannen gemaakt.
Plots kwam het fotoalbum van Documenta Kassel 1992 boven water…ik moet 26 geweest zijn.
Hele leuke foto’s, artistieke experimenten zelfs, ideeën van mijn vader : ‘Ga eens daar staan, ja zo…kijk eens schuin naar omhoog!’ Dat soort dingen. Ik had het album achteraf met veel geduld en toewijding voorzien van tekeningen, commentaar, namen van kunstenaars.
Maar dat verzonk plots allemaal in het niets bij het steeds opduiken van een wel zeer fout gekozen outfit van mij. Het zal in die tijd vast wel modieus geweest zijn, maar het zag er na al die tijd behoorlijk fout uit : de gevreesde koersbroek ofte een zeer nauw aansluitende legging tot net boven mijn knieën. Ik herinner me popsterren die ze droegen, maar dan waren ze meestal zwart. De broeken, niet de popsterren. Het exemplaar wat ik echter had uitgekozen was perzikroze, peach…jawel. Dat betekent zoveel als bijna huidkleurig. U hoort me al komen. Dit in combinatie met een Madonnatopje, buik bloot…zwaar fout dus.
Het ergste is dat ik het blijkbaar zelf zo geslaagd vond dat ik er wel op 1000 foto’s mee lijk te poseren, in voor-en achteraanzicht, de tango van het blote kontje zeg maar. Mijn broers en schoonzussen vonden het mateloos amusant en bladerden steeds harder lachend door het album, op zoek naar meer wardrobe malfunction. Mijn dochters vonden het niet eens grappig maar schaamden zich een ongeluk, vergelijkingen met Miley Cyrus werden mij niet bespaard.
Moeders horen ten allen tijde deftig te zijn, het idee dat ze ooit jong, blond en slank waren is vaak een brug te ver voor kinderen.
Maar wat mij vooral bijblijft van het album was een foto van mijn moeder met Mo Edoga, een zwarte kunstenaar die daar tijdens die editie van Documenta een houten constructie maakte, een groeiend kunstwerk. Mijn ma, allesbehalve stijfdeftig, maar breed glimlachend naast een nog veel breder lachende Mo Edoga, zijn gespierde arm om haar schouder…
Wat is kunst? De blik in haar ogen, dat was kunst.
Fluffbunny

41.

Vorige week kreeg ik onverwacht een telefoontje van mijn jongste nicht.
Dat de buitenlanders voor de feesten in België waren en of we niet op de valreep een samenzijn zouden plannen.
Zowat de helft van de kleine familie is uitgeweken naar Canada, New York en Singapore.
Zoals het gewoonlijk gaat met short notice afspraken, kon niet iedereen komen.
Buitenlanders met vakantie in het vaderland zijn meestal meteen volgeboekt.
Hoedanook, zelfs in beperkte oplage zijn we nog graag samen en we verzamelden dus in het verre Geluwe…
Dat zo’n bijeenkomst dan meteen, vanaf de eerste seconde dat je er arriveert, “vroeger” en nostalgie ademt.
Dat mijn vaders jongste broer, ondanks het feit dat hij net officieel met pensioen is gegaan, nog steeds de hippe jonge nonkel is…met een stel leuke drukke kleinkinderen die hem opeisen en aanbidden.
Kortrijkse nichtjes ondanks verschillen nog steeds als een soort tweeling, de oudste altijd een tikkeltje nuchter en analyserend maar altijd warm en lief, het hoofd een klein beetje schuin om te tonen dat ze ècht naar je luistert. De jongste (tevens de gastvrouw) druk in de weer, bijwijlen geluidloos schaterlachend om onze gesprekken (bij mijn weten is zij de enige persoon ter wereld die zo hard kan lachen zonder geluid…tranen wachtend in haar onderste oogleden om lachend over haar wangen te stromen) .
Ze is binnenhuisarchitecte, wat betekent dat je je bij de meeste voorwerpen in huis even moet afvragen of ze enkel decoratief zijn of toch bruikbaar. Zo dronken we water uit iets zeer broos van wit porselein, leken het peper-en zoutvat nog te leven en was ik er niet gerust in dat de designluchter geen vlam zou vatten…maar mooi dat het was!
We dachten na een uur of twee dat de Canadezen niet meer zouden komen, toen we plots nog een auto op de oprijlaan zagen verschijnen. Daar waren ze toch nog, oudste neef en zijn op Sheryl Crow lijkende vrouw…het was werkelijk jaren geleden dat ik ze had gezien. En weer hetzelfde scenario, in een oogwenk viel alles op zijn plaats. Anekdotes van zondagnamiddagen bij de grootouders werden opgedist, in de smakelijke stijl waarin M nog steeds kan vertellen…de opgezette hond van tante G, het trapluik van meetje Tack …
Plots vertelde mijn jongste nicht dat ze geen facebook-account heeft maar dat ze wel dagelijks op mijn Fluffbunny pagina kijkt, die ik de laatste tijd schandelijk verwaarloos.
“Ja, ik kijk altijd tijdens mijn lunchpauze maar iedere keer staat er nog steeds ‘40’. Geen nieuwe verhaaltjes….maar ik kijk iedere dag hoor!”
Vandaar, lieve Eva…speciaal voor jou : 41 ! Met veel liefde en nagenietend van een zalig fijne avond. Ik ben gezegend met een heel warme familie.
Fluffbunny