Van Kassel en vestimentaire foutjes...

Gisteren vierden we Kerst bij mijn vader, samen met mijn broers. Op een bepaald moment kwamen de reizen die ik als min of meer jong meisje samen met mijn ouders had gemaakt ter sprake.
Albums werden bovengehaald en doorbladerd, herinneringen opgehaald, nieuwe reisplannen gemaakt.
Plots kwam het fotoalbum van Documenta Kassel 1992 boven water…ik moet 26 geweest zijn.
Hele leuke foto’s, artistieke experimenten zelfs, ideeën van mijn vader : ‘Ga eens daar staan, ja zo…kijk eens schuin naar omhoog!’ Dat soort dingen. Ik had het album achteraf met veel geduld en toewijding voorzien van tekeningen, commentaar, namen van kunstenaars.
Maar dat verzonk plots allemaal in het niets bij het steeds opduiken van een wel zeer fout gekozen outfit van mij. Het zal in die tijd vast wel modieus geweest zijn, maar het zag er na al die tijd behoorlijk fout uit : de gevreesde koersbroek ofte een zeer nauw aansluitende legging tot net boven mijn knieën. Ik herinner me popsterren die ze droegen, maar dan waren ze meestal zwart. De broeken, niet de popsterren. Het exemplaar wat ik echter had uitgekozen was perzikroze, peach…jawel. Dat betekent zoveel als bijna huidkleurig. U hoort me al komen. Dit in combinatie met een Madonnatopje, buik bloot…zwaar fout dus.
Het ergste is dat ik het blijkbaar zelf zo geslaagd vond dat ik er wel op 1000 foto’s mee lijk te poseren, in voor-en achteraanzicht, de tango van het blote kontje zeg maar. Mijn broers en schoonzussen vonden het mateloos amusant en bladerden steeds harder lachend door het album, op zoek naar meer wardrobe malfunction. Mijn dochters vonden het niet eens grappig maar schaamden zich een ongeluk, vergelijkingen met Miley Cyrus werden mij niet bespaard.
Moeders horen ten allen tijde deftig te zijn, het idee dat ze ooit jong, blond en slank waren is vaak een brug te ver voor kinderen.
Maar wat mij vooral bijblijft van het album was een foto van mijn moeder met Mo Edoga, een zwarte kunstenaar die daar tijdens die editie van Documenta een houten constructie maakte, een groeiend kunstwerk. Mijn ma, allesbehalve stijfdeftig, maar breed glimlachend naast een nog veel breder lachende Mo Edoga, zijn gespierde arm om haar schouder…
Wat is kunst? De blik in haar ogen, dat was kunst.
Fluffbunny