41.

Vorige week kreeg ik onverwacht een telefoontje van mijn jongste nicht.
Dat de buitenlanders voor de feesten in België waren en of we niet op de valreep een samenzijn zouden plannen.
Zowat de helft van de kleine familie is uitgeweken naar Canada, New York en Singapore.
Zoals het gewoonlijk gaat met short notice afspraken, kon niet iedereen komen.
Buitenlanders met vakantie in het vaderland zijn meestal meteen volgeboekt.
Hoedanook, zelfs in beperkte oplage zijn we nog graag samen en we verzamelden dus in het verre Geluwe…
Dat zo’n bijeenkomst dan meteen, vanaf de eerste seconde dat je er arriveert, “vroeger” en nostalgie ademt.
Dat mijn vaders jongste broer, ondanks het feit dat hij net officieel met pensioen is gegaan, nog steeds de hippe jonge nonkel is…met een stel leuke drukke kleinkinderen die hem opeisen en aanbidden.
Kortrijkse nichtjes ondanks verschillen nog steeds als een soort tweeling, de oudste altijd een tikkeltje nuchter en analyserend maar altijd warm en lief, het hoofd een klein beetje schuin om te tonen dat ze ècht naar je luistert. De jongste (tevens de gastvrouw) druk in de weer, bijwijlen geluidloos schaterlachend om onze gesprekken (bij mijn weten is zij de enige persoon ter wereld die zo hard kan lachen zonder geluid…tranen wachtend in haar onderste oogleden om lachend over haar wangen te stromen) .
Ze is binnenhuisarchitecte, wat betekent dat je je bij de meeste voorwerpen in huis even moet afvragen of ze enkel decoratief zijn of toch bruikbaar. Zo dronken we water uit iets zeer broos van wit porselein, leken het peper-en zoutvat nog te leven en was ik er niet gerust in dat de designluchter geen vlam zou vatten…maar mooi dat het was!
We dachten na een uur of twee dat de Canadezen niet meer zouden komen, toen we plots nog een auto op de oprijlaan zagen verschijnen. Daar waren ze toch nog, oudste neef en zijn op Sheryl Crow lijkende vrouw…het was werkelijk jaren geleden dat ik ze had gezien. En weer hetzelfde scenario, in een oogwenk viel alles op zijn plaats. Anekdotes van zondagnamiddagen bij de grootouders werden opgedist, in de smakelijke stijl waarin M nog steeds kan vertellen…de opgezette hond van tante G, het trapluik van meetje Tack …
Plots vertelde mijn jongste nicht dat ze geen facebook-account heeft maar dat ze wel dagelijks op mijn Fluffbunny pagina kijkt, die ik de laatste tijd schandelijk verwaarloos.
“Ja, ik kijk altijd tijdens mijn lunchpauze maar iedere keer staat er nog steeds ‘40’. Geen nieuwe verhaaltjes….maar ik kijk iedere dag hoor!”
Vandaar, lieve Eva…speciaal voor jou : 41 ! Met veel liefde en nagenietend van een zalig fijne avond. Ik ben gezegend met een heel warme familie.
Fluffbunny