Dit jaar kwamen voor de vierde keer een buslading Texelse schoolkinderen van 11-12 jaar bij ons op school voor drie dagen. Het jaar daarop gaan wij dan drie dagen verblijven tussen de schapen, de garnalenkoters, de zeehonden en strandjutters.
Aangezien wij hier in Oost-Vlaanderen echt niet kunnen concurreren qua natuurschoon met de Texelse pracht, kiezen wij voor een duik in de Middeleeuwen.We starten met een spel om het van page tot schildknaap en ridder te brengen en ondertussen het ijs te breken en de tweede dag staat een uitgebreid bezoek aan Gent op het programma.
Gisteren was het dus weer zover. De Nederlandse kinderen zijn over het algemeen bij de eerste indruk nogal mondig en bijdehand, terwijl onze oervlaamse pubers een beetje tijd nodig hebben om te ontdooien. Ik had het genoegen om het eerste half uur te moeten rondleiden in de Sint-Baafskathedraal. Nu ben ikzelf iedere keer weer ontroerd door de pracht van dat gebouw, maar ik vreesde het ergste van de 9 aan mij toevertrouwde kritische pubers. Maar wat had ik me vergist…van zodra ze de deuren van de kathedraal openden,vielen hun monden open van verbazing en bewondering.De grootste van het stel (voor wie ik het meest mijn hart had vastgehouden) zei:’Ju-uuf, ik heb nog nooit zoiets prachtigs gezien!’ en wou met haar fototoestel aan de slag. Ik zei dat het eigenlijk niet mocht, er hingen overal verbodsbordjes. Met een lichtjes verongelijkte blik stopte ze het cameraatje weg en bleef bij ieder praalgraf, bij ieder schilderij, bij uitbreiding zelfs bij een banaal wijwatervat of een offerblok even verrukt reageren en vragen stellen.Vooral het Lam Gods en het mysterie van het verdwenen paneel van de rechtvaardige rechters boeiden haar enorm. Toen we echt moesten afronden omdat de gids in het belfort op ons stond te wachten, vonden ze het alle 9 doodjammer. Ik kon mijn geluk niet op met zo’n groepje, want ik had het wel al anders meegemaakt.Bij een vorige editie van de uitwisseling hadden een paar van de Texelaars het nodig gevonden om onze leerlingen te leren jumpen in Sint-Baafs.
Na een anderhalf uur durende speurtocht in en om het belfort en een lange middagpauze op het Sint-Baafsplein in de zon gingen we naar het Gravensteen waar 3 gidsen ons opwachtten.
De iets jongere en beschikbare vrouwelijke collega’s zetten een spurt in naar de bink-gids, een six-packridderexemplaar. De mannelijke collega’s namen de jonkvrouwe met een brilletje en voor mijzelf en de Nederlandse juf bleef er een rijper exemplaar met een zeer norse blik over.
Hij keek even argwanend naar de spelende kinderen en siste tussen zijn tanden tegen mij:’Hm,Hollanders zeker?Dat wordt weer gezellig.” De man had er duidelijk niet veel zin meer in. Ik zei maar niks en dacht:’Wacht jij maar even af, nurks.’
Hij begon met een uitleg over ‘bereidheid tot het meespelen van een droom’ maar ik zag dat hij er weinig vertrouwen in had. Maar de kinderen gaven zich onvoorwaardelijk over aan de droom en gingen helemaal mee in zijn verhalen, leerden buigen als een stoere ridder en een révérence maken als een hoofse jonkvrouw, griezelden in de folterkamer, luisterden met open monden in de wapenzaal…
Mijn neus krulde van pure vreugde omdat ik de man gaandeweg zag capituleren voor de Texelse lammetjes…bijdehand maar puur en open.Bij het einde van de rondleiding was hij zelfs zo tevreden over de groep dat hij een paar van zijn trucs verklapte en ze nog een extra chocolaatje gunde.
’s Avonds was er een heus middeleeuws feest bij ons op school, compleet met een valkenier en eten met de handen…
Het team (dat op een podium aan een eretafel zat) was verkleed in gehuurde kostuums. De directie als burchtheer en burchtvrouw, mijn vrouwelijke collega’s als hofdames of wulpse boerinnetjes, de mannen als hofnar of ridder en zelfs beul maar voor mij hadden ze niks beters gevonden dan een bisschoppenkostuum,jawel… Ik kan niet zeggen dat ik dat een genoegen vond, maar met een pokerface trok ik het geslachtsloze wijde pak aan en zette de mijter op.
Toen kwam de Texelse beul naar me toe en zei:’De Texelse kinderen zijn erg dol op je!’ en ik wou in mijn naïeve enthousiasme even vriendelijk terug zijn en sprak gevleid:’De bisschop is ook dol op de Texelse kinderen!’ waarop iedereen heel hard moest lachen. Oops,I did it again.
Nu ja, het was geen hoogdag dus ze konden gerust zijn.
Fluffbunny.
Voor de niet-Belgische lezer is het interessant te weten dat één van onze bisschoppen net getuigenis aflegde op tv over zijn kindermisbruik. Hij scheen niet echt in te zien wat hij misdaan had en (ik citeer):'Het gebeurde enkel op hoogdagen in familiekring.'
BeantwoordenVerwijderen