Een paar jaar geleden gingen we op een zomerse zondag naar het Boudewijnpark, de meisjes waren nog jong en vonden dat soort zondagse uitstapjes geweldig. Ikzelf was altijd tevreden van zodra er ook maar een half dier te bespeuren viel op zo’n tripje.Rond drie uur was er een roofvogelshow, iets wat me wel de moeite leek voor de kinderen. Bij de aanvang van de voorstelling kregen we een paar veiligheidsinstructies omdat er toch wel ‘gevaarlijke’ roofvogels aan zouden deelnemen. Toen het spektakel al even bezig was, kondigde de valkenier (of hoe noem je zo iemand die met een leren handschoen vogels stukjes dode muis laat opeten ter amusement van toeristen?) aan dat er vervolgens een zeer grote gier losgelaten zou worden. Of iedereen zeer rustig zou willen blijven zitten… Dat hoefden ze me geen twee keer te zeggen, aangezien ik al een beetje kippenvel kreeg bij het zien van de geanimeerde gieren uit Junglebook. Maar de gier was nog maar goed en wel bevrijd van de ketting of hij zette linea recta koers naar mijn rug. Toen hij daar landde keek iedereen verwonderd/verschrikt/angstig…zelfs de valkenier was er niet echt gerust in. Ik bleef roerloos zitten, doodsbang dat die gier zijn scherpe snavel in mijn blote rug zou zetten. De vogel zelf bewoog heel behoedzaam, probeerde zijn grip niet te verliezen en ik voelde zijn klauwen door mijn huid dringen…niet om mij pijn te doen maar door zijn gewicht.Ik heb geen idee hoe lang de gier daar bleef zitten , het leek erg lang maar waarschijnlijk duurde het maar een paar seconden. Plots voelde ik een lichte druk op mijn schouderbladen en zette hij zich af en vloog weer naar waar hij hoorde te vliegen.
Na deze ervaring kreeg het verhaal een plaats in de reeks anekdotes die je wel eens vertelt op een feestje of in een gezelschap waar iedereen om het hardst straffe verhalen vertelt. Tot ik het onlangs beschreef aan een vriendin die heel dicht bij de natuur staat. Zij vond dit toch wel betekenisvol en schonk me bij haar eerstvolgende bezoek een mooie gierenveer om redenen die ik teveel koester om aan papier of pc-scherm toe te vertrouwen. Hoedanook…het verhaal liet me niet meer los.
Deze week had ik een snipperdagje, zomaar een vrije maandag tegelijk met mijn jongste dochter.Om dit te vieren trakteerden we onszelf op een dagje Antwerpse zoo. Na de verplichte (maar leuke) nummers (apen,Kai Mook,jaguars) gingen we bij de grote vogels kijken. Daar zat een koppel monniksgieren dat net een nest aan het uitbroeden was. Er hing een bordje met het verzoek om stil te zijn en ook een paar grotere borden met uitleg over de herkomst en de bedreiging met uitsterven van deze imposante dieren. Ik las het met belangstelling en ging opnieuw kijken naar die beangstigende kolossen…me lichtjes ergerend aan de klassen schoolkinderen die kwetterend het verzoek om stilte negeerden.De gieren zelf leken er zich allerminst aan te storen, de één bleef rustig bij het nest,de ander zat stoïcijns voor de tralies en liet alles aan zich voorbij gaan.
Zoals ik wel vaker doe, hardop of in gedachten…begon ik tegen de monniksgieren te praten, vind het gerust belachelijk…ik ben allang te oud om me daar nog druk om te maken. Ik zei dat ik hoopte dat hun jong gezond zou geboren worden en dat ik nog veel meer hoopte dat hun soort niet zou uitsterven en ik zei zoveel meer zonder woorden…met mijn handen geopend en mijn ogen gesloten. Toen ik mijn ogen weer open deed, zaten alletwee de gieren vlak voor mij, allebei met hun vleugels helemaal wijd uitgestrekt, op volle spanwijdte…ik wist niet wat ik zag.Ze zaten heel rustig maar indrukwekkend groot en mooi en keken met hun kopje een beetje zijdelings gedraaid naar mij. Ik had geen woord luid gezegd, ik had alles alleen gedacht en toch stonden ze daar…als gevleugelde engelen. Mijn dochter was net zo sprakeloos als ik …
Ik weet niet wat het is met die gieren, ik weet niet hoe die tranen opeens in mijn ogen stonden…ik weet alleen dat er iets is wat mijn verstand te boven ging maar mijn hart niet.
Fluffbunny ♥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten