We hadden al lang afgesproken met een bevriend koppel om op een vrijdagavond tapas te gaan eten in Brugge. Vrijdagavond is geen ideaal moment omdat ik dan moe ben van de voorbije werkweek en in normale omstandigheden duik ik dan ongegeneerd lui de zetel in na achten. Maar goed, een andere avond lukte voor onze vrienden moeilijk, dus nam ik een douche, probeerde mijn dunne Yoko Tsuno-lokken wat volumineuzer te föhnen en mits een mooie zijden broek toch wat presentabel voor de dag te komen.
Tapas eten is een avondvullend programma dus we startten met een heel droge oude sherry met een paar sobere olijven. Ik had al niks meer gegeten sedert de middag dus die sherry kwam aan als een mokerhamer, binnen de paar minuten had ik een blos op mijn wangen en vond ik het leven wel erg mooi. Nadat we nog wat porties pata negra, patatas bravas en nog één en ander (dat ik al weer vergeten ben )bestelden, opende de ober ook een fles rode wijn. Die werd geschonken in gigantische glazen, die gelukkig niet helemaal werden gevuld maar waardoor het moeilijk inschatten was hoeveel ik nu precies had gedronken. Maar ik vond iedereen in het gezelschap per minuut knapper en grappiger. Gelukkig heb ik de reflex om bij het minste vermoeden van een lichte alcoholroes te zwijgen, omdat ik van nature al een flapuit ben en ik wil het echt niet erger maken.
Ik moest na een tijdje even mijn handen wassen, zoals we dat netjes uitdrukken. Omdat alles aangeduid was in het Spaans wou ik geen risico nemen en informeerde even bij onze vrienden (die een cursus Spaans volgen en die net terug waren uit Zaragoza) hoe toiletten heten.”Servecios”,zo bleek. Ik ontweek dus lichtjes wankel de deur met ‘Cocina’ (bleef onderweg minstens twee keer met mijn voet in mijn wijde broekspijpen haperen )en zocht mijn weg tot bij de –jawel- “servecios”. Maar daar stond ik voor een probleem. Op de deuren stond “senoras” en “senores”…in mijn benevelde toestand wist ik niet meer wat vrouwen en wat mannen waren, ik dacht bij senores zelfs eerder aan een seniorie. Tot mij een lichtje opging : dat vrouwelijk silhouetje, dat kon wel eens de oplossing zijn. Beschaamd om mijn onnozelheid keerde ik terug naar de tafel en bestelde een fles spuitwater. Toen de ober die bracht stelde hij voor de lege fles wijn weg te nemen om plaats te maken. Hulpvaardig als ik ben,keek ik naar de bodem van de fles om te zien welke leeg was en stak de wijnfles naar hem uit:’Voila mijnheer!’ Tot mijn verbazing nam hij de fles niet aan en ik toonde ze hem nog eens, iets nadrukkelijker:’Mijnheer, hier, de lege wijnfles, neem maar.” Tot mijn tafelgenoot stilletjes zei:”Meisken, daar zit een kaars in!” Ik heb mij voor de rest van de avond beperkt tot spuitwater…wie weet wat voor flamenco’s ik anders nog ten beste had gebracht.
Salud!
Fluffbunny.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten