Van druïden en maretakken.

Het weekend was ondanks het mooie weer droefgeestig ingezet…dingen te pijnlijk voor woorden, niet in mijn eigen leven maar in dat van iemand die ik al mijn leven lang ken en waardeer. Om de feestvreugde bij mijn jarige man niet te bederven zweeg ik er over, maar het verdween niet uit mijn gedachten. Zondag meldde mijn vriendin dat ze naar de Open Druïdendag zou gaan, ze zou actief deelnemen. Omdat ik haar al lang wou horen zingen en drummen en omdat ik ook weet dat ze me kent als geen ander ( zij vond dat ik een paar uren in haar wereld als ‘thuiskomen’ zou ervaren) overtuigde ik mijn huisgenoten om een kijkje te gaan nemen.
De locatie was alvast prachtig, midden in de Vloanders, een lentegroen bos…ik had mijn nuchtere zelf even on hold gezet en terwijl ik het druïdendorp binnenstapte,stelde ik mijn hart en geest open en liet alles op me af komen…zonder actief te gaan verbroederen of vragen te stellen. Sceptici en sarcasten zouden vast afgehaakt hebben bij het eerste paar blote voeten of warrige haren maar ik wou niet cynisch zijn, ik wou me onderdompelen in de zachte kant van de wereld. Dat had ik echt nodig om in het reine te komen met de recente gebeurtenissen.
Ik hoorde van ver mijn vriendin haar stem, zingend met bijzondere keelklanken,spelend op de drums…haar muziek waar ze al zo vaak over had verteld. Toen ik haar in het oog kreeg moest ik even slikken.Even leek ze niet op de aardse vriendin waarmee ik het over heel banale dingen als een zomerverkoudheid of de solden kan hebben, even maar… Om te wennen en het vernieuwde beeld in me toe te laten wandelde ik eerst verder, luisterend vanop afstand. Tot haar sprankelende dochter naar ons toe kwam gelopen, de dunne zeepbel van terughoudendheid bij mij doorprikkend.Plots bevrijd van alle reserves keerde ik terug, gaf haar een knuffel en voelde me opgenomen.
Hier, in dit bos, in dit dorp zag ik mensen gekleed zoals in een ver verleden maar met de rijpheid van vandaag. Ze gingen met elkaar en met iedereen die er was, om met een mildheid die stil maakte. Op bepaalde momenten was er alleen geluid van drums en zang.Niemand die de show wou stelen, niemand die zich op een podium plaatste, integendeel…allemaal zochten ze contact met de bodem. Terwijl ze muziek maakten, wisselden ze blikken van verstandhouding, van geluk,van een puurheid die ik nooit opmerk als ik op een terrasje mensen observeer. Daar gaat het zo vaak om kijken en bekeken worden…hier werd er bij iedere blik een verbinding gemaakt.
Ik besef dat de meerderheid nooit te overtuigen zal zijn, ik ben ook niet van plan om mijn levensstijl drastisch om te gooien. Dat is ook net het mooie van de mensen die ik er zag, ze glimlachten recht door je harnas heen zonder dat ze iets terug verwachtten. En toch kregen ze iets van mij…respect en begrip. En als mensen hier cynisch op willen reageren, ze doen maar.
Bij mij is de eerste steen gelegd.
Fluffbunny.