Nu ben ik doorgaans vrij geduldig in mijn omgang met mensen, meer nog…men zegt wel eens dat ik te braaf ben. Maar de kruik gaat zolang te water tot ze barst en dan zal je het geweten hebben.
We hebben het met zijn allen druk…of kent u iemand die klaagt over teveel tijd? Dus wil iedereen graag vlot geholpen worden in een winkel of niet te lang wachten voor de lichten. Maar dat geeft niemand het recht om voor te kruipen in een schoenenzaak of door het rode licht te rijden. Mijn ergernis om dat soort zaken verbijt ik meestal of ik reageer me nadien in de auto af door de muziek wat harder te zetten.
Ja lieve mensen, het irriteert me ook wel eens dat ouders aan de schoolpoort elkaar lachend porren en ostentatief op hun horloge kijken als de school om 15.30u uit is met een blik van ‘Wat een leven hebben die onderwijzers!’ Dat ik ’s morgens om 6u of ’s avonds laat toetsen zit te corrigeren of dat ik een godganse dag 26 pubers in verschillende graden van welopgevoed zijn het licht moet laten zien…dat wordt dan even afgehandeld als een fluitje van een cent. Maar goed, geen probleem, ik begrijp dat vooroordeel en denk dan dat die mensen dat ook niet kunnen weten en dat ik ook niet alle ongemakken van hun job ken.
Maar vandaag was het net even teveel. Na een namiddag met hangerige /overdrukke pubers moest ik de voetgangersrij oversteken aan de kerk. Ik stond nog met de fluojas en het verkeersbord in het midden van de straat,terwijl er een volgende rij kinderen in aantocht was. Toch kon een ongeduldige vrouwelijke chauffeur (wiens kinderen ooit bij ons op school zaten en voor wie geen trap veilig genoeg , geen slot stevig genoeg kon zijn) niet wachten en ze trapte op het gaspedaal en reed zomaar door, net niet de zoom van mijn rok rakend.Dat de kinderen erop vertrouwen dat ze blindelings kunnen oversteken zolang ik daar in het midden van de baan sta leek van geen enkel belang. Ik liep nog in mezelf te mopperen om zoveel onvoorzichtigheid en ongeduld toen ik over de speelplaats kwam gewandeld.Of liever…met mijn hakken nogal heftig takkend tegen de tegels…Zag ik daar een woeste papa op mij afkomen met een chronometer in zijn hand. Jawel, een chronometer!! Hij stevende recht op mij af en vloog uit:’Zes minuten over halfvier. Zès!!! Minuten!!! Over!!! Halfvier!!! En de kinderen zijn al weg! Zeg nu nog eens dat dat normaal is. Lui volk!’ Ik stond met mijn voeten aan de grond genageld en zei niks terug.
Maar mijn bloed kookte, nog steeds…om zo weinig respect en om zoveel ongeduld. Ik vraag me af of die beide mensen het zouden pikken als wij hetzelfde ongeduld aan de dag zouden leggen met hun kinderen. Want dat doen wij. Dag na dag. Uur na uur. Iedere minuut. Zonder chronometer.
Fluffbunny
Geen opmerkingen:
Een reactie posten