Voetballet

Ik had al weken beloofd aan de oudsten van de school dat ze tijdens mijn eerstvolgende middagtoezicht naar de tuin van de pastorij mochten gaan voetballen. Er was telkens iets tussengekomen, maar vandaag was er geen ontsnappen meer aan.(Ik heb al een paar keer een voetbal tegen mijn neus gekregen op de speelplaats en sedertdien ben ik echt niet happig op voetballen op school.) Met een stuk of dertig kinderen gingen we naar de tuin en ze vroegen of ik twee kinderen wilde aanduiden die de ploegen mochten samenstellen.Ik dacht democratisch te zijn door een jongen en een meisje aan te stellen. Van zodra ze begonnen met hun keuzes wist ik dat ik fout was geweest. De jongen koos voor sterke spelers, het meisje voor haar vriendinnen.Die match zou de farce van het jaar worden. De jongens glunderden eerst om het hardst, maar toen ze in de gaten kregen dat het eigenlijk op voorhand al een gewonnen match was vonden ze het eigenlijk niet leuk meer. Boys will be boys, ze willen zelden iets wat hen in de schoot geworpen wordt.
Het spel begon en het was grappig om het contrast te zien, de jongens vlogen er helemaal in, ruw en met een soort moordlust in de ogen, de meisjes elegant en met de pinken in de lucht.Bij het eerste schot zag ik zelfs een knalrood ballerinaschoentje mee de lucht invliegen. Tussen twee passen door slaagden ze er zelfs in een rad te draaien met de benen in de lucht.Bij de mannen moest ik dan weer bewonderend kijken hoe ze de vreemdste kapriolen maakten en in zweefvlucht met een toegelaten lichaamsdeel de bal wisten te raken. Ik ken echt helemaal niks van voetbal maar amuseerde me kostelijk. Er werden om de haverklap rauwe kreten uitgestoten, klinkend als “ènsj” en “corner”. Opeens riepen ze eensgezind iets van “balvoordeel”. Nu kan ik mij bij het woord balvoordeel niet echt iets voorstellen. Mijn spontane interpretatie is dat Gwyneth Platrow op het bal van de Zwinneblomme balvoordeel zou hebben op Margriet Hermans, maar dat is het vast niet.
Ik had vijftien jaar geleden wel eens gehoopt op een zoon, zelfs van woensdagnamiddagen doorbrengen in een kantine en zondag supporteren bij een match, maar toen ik bij iedere valpartij en iedere tackle bijna een hartinfarct kreeg was ik blij dat die beker aan mij voorbij was gegaan. Begrijp mij goed, ik vind het prachtig hoor…maar dit voetballet was weer voldoende voor de rest van het schooljaar. Ze mogen hun goddelijke gang gaan buiten de schooluren, met hun papa’s aan de kant van het veld.
Fluffbunny