Van doornvogels en priester P.

In de jaren 80 was er een serie op TV die nogal wat stof deed opwaaien : The Thorn Birds, het verhaal van een Australische familie met een gigantische ranch en de parochiepriester die zich opwerkte tot kardinaal…het geheel doorspekt met veel romantiek en de nodige tragedies. De grote trekpleister was echter de hoofdacteur Richard Chamberlain, de vleesgeworden Ken van Barbie, een bewegende latexpop in een soutane.Bij de kapster, op familiebijeenkomsten, overal waar vrouwen van meer dan 30 bij elkaar kwamen werd collectief gezwijmeld. Ik herinner me levendig de gesprekken op zondagnamiddag, toen we steevast op bezoek gingen bij mijn ernstige grootmoeder…mijn moeder en de tantes beschreven in geuren en kleuren hoe mooi Father de Bricassart wel was en ze vroegen zich dweperig af of hij ooit zijn geloften zou breken en ingaan op de verleiding die uitging van Maggie,de maagdelijke maar bloedmooie dochter des huizes. Mijn grootmoeder placht alleen al bij het idee met beide handen stilzwijgend op haar schoot te tikken, ondertussen zachtjes nee schuddend…alsof er een grote zonde zou plaatsvinden.
Het was onvermijdelijk, zo ongeveer halverwege de serie werd het bisschopsgewaad (de man had ondertussen de kerkelijke ladder beklommen en wou wel eens iets anders bestijgen) met veel pathos in de palmbomen gehangen en mocht Father Ralph een halve aflevering lang op allerlei wijzen het beest met de twee ruggen maken…bij het ondergaan van de zon, bij het krieken van de dag, op het strand,telkens met een blik alsof hij de heilige drievuldigheid zag. Het spreekt vanzelf dat dit heuglijke doch in die tijd lichtjes choquerende feit in geuren en kleuren ten berde kwam bij het zondagsbezoek aan grootmoeder. Minutenlang sloeg ze in stilte verontwaardigd nee-schuddend met beide handen op de knieën, ze had geen woorden voor zoveel zonde…maar ik zag dat haar neusvleugels lichtjes trilden van plezier en napret. Stiekem vond ze het natuurlijk allemaal net zo prachtig als mijn moeder en de tantes.
Bijna 30 jaar later zag ik de serie uitgegeven op dvd in de Mediamarkt staan, zonder aarzelen kocht ik uit pure nostalgie de box,vastbesloten om er met mijn tienerdochters naar te kijken.En zo geschiede…op een zondagnamiddag terwijl de man des huizes was gaan kanovaren kropen wij met zijn drieën onder een fleecedekentje en keken gezellig naar het verhaal van de doornvogelende pastoor.Mijn beide dochters waren hardop verbaasd over het feit dat priesters het ook wel eens deden met meisjes – van huwbare leeftijd nog wel. Het ikoon Chamberlain werd door mijn sarcastische pubers meteen met de bijnaam ‘Priester Poep’ bedacht.Dat hij halverwege de reeks het worstelen met het celibaat opgaf vonden ze rijkelijk laat, van mijn meisjes had het al in de eerste episode mogen gebeuren…maar wat mij het meest blij maakte is dat ze mijn mening grif deelden : Priester Poep was niet sexy, maar een robotachtige,te perfect gestreken man die tijdens het breken van zijn geloften nog keek alsof hij tussendoor de hosties moest tellen.
Het komt wel goed met die meiden.
Fluffbunny.