Leopoldsburg

Een paar jaren geleden kregen we op school een folder in de bus over een ‘niet te missen,spotgoedkope,avontuurlijke’ schoolreis. Dit ging door op het militaire domein van Leopoldsburg, een soort opendeurdag van het leger in zowat het andere eind van België…mijn collega’s vonden het een schitterend idee, een dag soldaatje gaan spelen in het verre Limburg.Het spreekt voor zich dat die collega’s mannen waren, de enige vrouwen in het gezelschap waren ikzelf en mijn bijna met pensioen gaande collega A.
Reeds ’s morgens vroeg was duidelijk dat het een snikhete dag zou worden, we reden met twee verschillende bussen naar Leopoldsburg, één oud gammel scharminkel zonder airco en één gloednieuwe bus met alle toeters en bellen. Mijn mannelijke geslepen collega bood zomaar aan dat wij voor de heenreis met de nagelnieuwe bus mochten rijden, bij de terugreis zouden we wisselen. Argeloos en gecharmeerd ging ik in op dat voorstel.
Na een veel te lange rit in de gekoelde bus kwamen we aan met onze leerlingen in het gigantische militaire domein van Leopoldsburg. Ikzelf had in al mijn ijdelheid een kort jeansshortje aan en een topje, (ik had net een jaar of twee BBB gevolgd dus ik kon het wel hebben,dacht ik) en was netjes opgemaakt, kwestie van een beetje indruk te maken – iedere vrouw heeft recht op haar eigen versie van een midlife crisis. In de overtuiging dat ik daar wel een paar soldatenhoofden zou laten draaien liep ik heupwiegend voorop, mijn collega’s een beetje afwachtend en grinnikend achter me latend. Reeds uit de eerste tent kwamen een paar kaki’s aangelopen die me halt toeriepen en zeiden dat ik zo het domein niet op mocht, eerst moest ik een beetje gecamoufleerd worden.Ze lieten me in een stoel zitten en gingen met donkergroene en zwarte vettige stiften aan de slag en smeerden mijn zorgvuldig opgemaakte gezicht vol troep, geen vierkante centimeter blanke huid was nog zichtbaar. Mijn collega’s hadden zich ondertussen uit de voeten gemaakt om niet hetzelfde lot te ondergaan. Toen ik met een rothumeur mijn gezelschap weer vervoegde,lagen ze in een deuk om hoe ik er uit zag. Helblond haar (in die tijd) en een roetzwart-kaki gezicht daaronder…
De zon scheen ondertussen heel fel en al snel zweetten we als een os, de soldaten hadden echter een verrassing voor ons klaar. Van zodra we bij het centrale terrein kwamen werden we van kop tot teen kletsnat gespoten, niet zomaar een aangename verfrissing maar werkelijk doornat tot op onze huid. De vettige verf in strepen op mijn mooie topje.Mijn collega A die erom bekend stond dagelijks een half uur aan haar kapsel te föhnen en een fles haarlak leeg te spuiten kreeg de volle laag.Na een paar minuten in de brandende zon waren haar haren weer droog maar door de lak stond het stijf als een helm op haar hoofd en leek ze op een foto van Marty Feldman (haar woorden).We waren al met twee ongelooflijk slecht gehumeurd. Gelukkig was het voor de kinderen wel fijn, ze mochten klimmen,klauteren,meerijden in een jeep,kregen overal gratis drankjes ( in feite was het één grote promostunt voor het leger).
Het gevolg van al die drankjes was uiteraard dat iedereen aldoor moest plassen, één probleem : de toiletten waren zeer ver verwijderd van waar de activiteiten doorgingen.De leerlingen plasten zonder enig probleem achter een struik of tegen een boom maar A en ik vonden dat toch een tikkeltje te avontuurlijk. Eventjes vergetend hoe potsierlijk ik er uit zag, liep ik naar een soldaat die er nogal aaibaar uitzag en vroeg of hij me even de dichtstbijzijnde toiletten wou wijzen.”Geen probleem,madamke,” zei hij lachend. “Ik zal je er persoonlijk naartoe brengen. Volg mij maar!” A en ik volgden hem doorheen een paar tenten en langs een gebouw, in de volle overtuiging dat we ons in alle comfort van onze plas zouden kunnen ontdoen. Plots gingen zijn ogen schitteren.”Hier is ‘t !”,waarop hij wees naar een bosje struiken.Op afstand stonden zijn vrienden te lachen. Wijzelf vonden het uiteraard een stuk minder leuk. Met een volle blaas en een gezicht als een kaki oorwurm keerden we terug naar de groep, ondertussen nog eens kletsnat gespoten door een idioot met een waterkanon.En toen was voor mij de maat echt vol, zelfs de mannelijke collega’s vonden het nu welletjes geweest. Een bijna gratis schoolreis om gewoon permanent belachelijk gemaakt te worden…geen enkel overzcht over waar de leerlingen waren, geen sanitair, verzengende hitte en overal soldaten die dik tegen hun zin kinderanimatie moesten doen voor de zoveelste keer …we besloten de terugreis aan te vatten. Bij het tellen van de leerlingen bleken we er twee te missen : mijn dochter en haar vriendinnetje…alsof het nog niet erger kon. We verspreidden ons met een paar collega’s, de rest bleef bij de leerlingen (en lieten die ondertussen eindelijk naar het toilet bij de parking gaan) en we zochten overal naar de 2 meisjes. Toen ik de zoveelste militair zag die me een derde douche wou geven liep ik naar hem, onbevreesd en woedend en zei zéér ondamesachtig dat ,indien hij het waagde me nu nog nat te spuiten, ik de slang ergens zou stoppen waar het bijzonder onaangenaam was en nog veel meer dan dat.Tot mijn verbazing excuseerde hij zich en hielp hij me zoeken tot we dochterlief en haar vriendin gevonden hadden ( die waren zich totaal van geen kwaad bewust vrolijk een rondritje gaan maken met een vrachtwagen op het domein ).
Opgelucht gingen we terug naar de rest van het gezelschap, die inde brandende zon stonden te wachten. Toen ik het vrolijke gezicht van mijn collega zag die bij de terugreis de luchtgekoelde bus was beloofd, begreep ik waarom hij ‘s morgens zo charmant de switch had voorgesteld. “Een mens moet een beetje vooruitziend zijn!”lachte hij .
Ach ja, ruim twee uur in de file in een snikhete bus, mijn huid prikkend van de camouflageverf,doodmoe…het kon me niet meer schelen : mijn dochter zat gezond en tevreden na te genieten een paar zetels achter mij. ..
Fluffbunny.