Van tieners en slapeloze nachten...

Op een dag hoef je plots niet meer zorgvuldig 30 gram mager vlees af te wegen voor hun groentenpap, zoek je niet meer naar kleurige speldjes bij hun nieuwste rokje, moet je niet dagelijks een fluortabletje geven voor de melktanden, word je niet meer gevraagd om tijdens Sesamstraat in hun haar te kroelen, ga je bij het slapengaan niet even meer kijken of ze hun engelachtige slaap liggen te slapen in hun naar babyshampoo geurende bedje, stop je geen koek en reserveslipje meer in hun K3-schooltas.
Dat is ook de dag waarop ze ineens groter blijkt te zijn dan jou, waarop flesjes parfum en nagellak opeens onvindbaar blijken tot je op haar bureau gaat zoeken.De dag waarop ze bij het begin van een maaltijd informeert:’Er zit toch zeker geen look in hé?’ en waarop je ’s avonds voor een gesloten slaapkamerdeur staat…gewaarschuwd door een leuk citaat dat je duidelijk maakt dat dit hun terrein is en dat een gelukzalige blik op een slapende dochter niet meer gewenst is.

Dit is het moment waarop je tienerjongens onhandig ziet stuntelen om haar aandacht, waarop de blikken (die je kent uit vervlogen tijden )van mannen weer opduiken ; niet voor jezelf maar voor het liefste wat je hebt.Waarop je je afvraagt hoe die jaren opeens zo snel voorbij zijn gegaan, waar die kinderlijke onschuld heen is, waarop je beseft dat de geschiedenis zich herhaalt en dat loslaten nodig is.
De dag waarop je weet dat niets ooit voor altijd is, maar dat over een paar jaar het kleine wonder zich weer zal voltrekken en en zij zelf naar je zal bellen om te vragen wat ze moet doen als haar kleine meisje ’s nachts huilt om tandjes die doorkomen.
Fluffbunny.