Backstreet Boys dus, een product, daar ben ik me van bewust, een samenraapsel van fotogenieke jongetjes die al zoveel met achterstraatjes te maken hebben als ik met het graf van Toetanchamon.Maar goed, het maakt niet uit…het product klinkt altijd glad, vol, warm , zalvend.De teksten zijn herkenbaar en hebben een hoog Dafalgangehalte ( goed tegen alle pijntjes).
Dat hun clips en hun nummers boordevol clichés zitten is van een lekkere voorspelbaarheid, latente autisten als ik vinden dat eigenlijk alleen maar geruststellend : ze lopen doelloos door elkaar, alle richtingen uit hun liefdesverdriet bezingend. Een vaste waarde is de gebalde vuist : bij het zingen van een zeer intense liefdesuiting wordt de geopende rechterhand tot boven het hoofd gebracht (vergezeld van een zeer ‘diepe’ blik ) ,ééns boven het hoofd wordt de vuist gebald en gaat hij weer langzaam, perfect langs het topje van de neus, naar beneden als om de gezongen woorden kracht bij te zetten. Je ziet het wel vaker in clips, ik heb het nog nooit iemand in het echte leven zien doen…dat zou ook een beetje belachelijk zijn. Maar het werkt…het is iets waar je op kan rekenen bij iedere BB-clip.
Nog zo’n steeds terugkerend BB-handelsmerk is wat ik hoorde benoemen als een tension-release moment ( ik hou van het woord en de persoon die mij de term leerde kennen ) . In de volle hevigheid van het nummer valt het ineens even stil, gaan een paar instrumenten door en voel je dat het nummer opeens weer in ware climax zal uitbarsten…even wachten…en jaaaa,daar zijn ze alle vier uit volle borst het refrein inzettend, kippenvel, tranen in de ogen, violen,toeters,bellen, 4 -of voor het vertrek van Kevin 5 -gebalde vuisten voor de neus…
Dàt is ook het moment waarop het in hun clips begint te regenen, geen miezerig buitje, maar the real thing : bakken water, een zondvloed van nattigheid, vuisten alom…minstens één van hen valt op de knieën en slaat zich op de borst. De anderen lopen verdwaasd door storm en regen, af en toe zie je er ééntje met getormenteerde blik in een Amerikaanse slee met open dak door een windmolenpark rijden ( u ziet, ik ben een kenner). Ik ben er dol op. Niet van andere boysbands, mijn voorliefde geldt enkel Backstreet Boys, zij slagen er als geen ander in om kitsch te verheffen tot kunst. Om mij zover te krijgen dat ik in de wagen mee zit te zingen en alle schaamte laat varen is één en ander nodig. Want geloof me, het is géén zicht, een ruim 40-jarige vrouw die alle partijen mee probeert te zingen ( ze zingen steevast meerstemmig en elk om beurten invallend, geloof me, het is niet gemakkelijk) en die dan ook nog het vuistgebaar moet onderdrukken (hoewel de drang bijzonder groot is) om de handen aan het stuur en de versnellingspook te houden.
Het moet wel gezegd worden dat ik volwassen genoeg ben om de jongeheren van het muzikale gezelschap niet te begeren , ik koester enkel moederlijke gevoelens voor het viertal (één en ander heeft te maken met mijn voorkeur voor brocante exemplaren zonder sixpack ) . Stel dat ik zou uitgenodigd worden op de set van één van hun clips, dan zou ik aldoor waarschuwingen debiteren in de aard van:’Nick, jongen, doe eens een regenvestje aan, je gaat een valling opdoen.’ Of ‘Howie,hou je handen aan ’t stuur, je wil toch niet tegen zo’n windmolen knallen.En heb jij wel genoeg geslapen, je moet morgen op tournee vertrekken, zie dat je niet moe bent op voorhand.’ Mijn collega noemt me wel eens plagerig de Sien Eggers van de school, u ziet vanwaar zijn associatie komt.
Hoedanook, laat dit mijn officiële outing zijn : ik hou van The Backstreet Boys…tot spijt van wie het benijdt of te min vindt…ga uw goddelijke gang. But I want it that way !
Fluffbunny.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten