Chez Bob

Het moet 18 jaar geleden zijn dat ik met mijn man, toen nog (vrij pril) mijn lief een rondreis maakte in de Provence.We hadden al een groot deel van de dag doorgebracht in de Camargue, foto’s makend van flamingo’s die in zwermen boven onze hoofden vlogen. Plots beseften we dat we honger hadden en dat het al na de middag was, geen enkele winkel in de buurt, geen café of restaurant te bespeuren. Na een flink eind rijden zagen we langs de weg een klein houten bordje met in kleurige letters : “C’est la..le Restaurant Bob”. We volgden de pijl en reden een smalle landweg op, verdwenen tussen de gewassen en de bomen en keken nieuwsgierig naar het huis dat er aan de buitenkant allesbehalve als een restaurant uitzag. Eigenlijk hadden we al besloten om verder te zoeken toen een jonge man zwaaide en wenkte. Een beetje tegen onze zin stopten we en vroegen pro forma of het restaurant open was en hij knikte enthousiast van ja.
We volgden de man naar binnen door een soort stal , ik keek nog even naar onze auto die volledig aan het zicht van de straat en dus ook van voorbijrijdende mensen onttrokken was.In die stal zat een stokoude Fransman, het type dat door zijn getaande huid en zijn verregaande osteoporose meer weg had van een knotwilg dan van een mens.De schrik sloeg me om het hart, waar waren we terecht gekomen? Misschien was die ‘kok’ wel een lustmoordenaar en hakten ze verdwaalde reizigers in de pan…achteraf bekeken een belachelijk idee maar het leek me op dat moment een zeer logische denkpiste.We kwamen in het restaurantgedeelte, een stuk of wat tafels die ik zeer eufimistisch rustiek zal noemen.De muren en het plafond hingen vol getuigschriften van deelname aan de oorlog, decoraties,sepia foto’s , uniformen en helmen. Ik werd er steeds zekerder van dat we in een soort rovershol beland waren. In die tijd waren er nog geen gsm’s dus kon ik ook niemand verwittigen.
Bob bleef bijzonder charmant en bracht ons aan een tafeltje en zei dat hij niet met een kaart werkte maar dat hij ons zou verrassen met een lekker menu. In een bui gekomen van ware doodsverachting dacht ik :’Soit, dan is het maar zo, ik heb een prachige vakantie gehad met mijn lief, dit is het geweest.Eerst nog vetgemest worden als Hans en Grietje en dan zelf de cassoulet in voor het volgende slachtoffer.
Bob schonk ons een heerlijk glas wijn in en bracht paté van het huis ( de vorige gasten?)en een mandje met groenten en tuinkruiden recht uit zijn eigen moestuin met een gestoomde aardappel in de schil.Als dit dan toch ons laatste maal zou zijn, het was in ieder geval heerlijk.
Ondertussen grilde Bob een stuk eendenborst en maakte hij een sausje met frambozenazijn.Af en toe knipoogde eens schalks over zijn schouder (wat me deed denken dat hij mijn lief eerst een kopje kleiner zou maken en mij nog op één of ander spit zou rijgen). Maar net toen ik zweetdruppels op mijn voorhoofd voelde parelen was er telefoon, ik hoorde Bob de reservatie herhalen en zag hem noteren.Na die ene telefoon volgden er nog verschillende reservaties, mijn paniek ebde weg en ik realiseerde me dat we in een vrij exclusieve zaak terecht waren gekomen.
Dat de oude knotwilg van daarvoor ondertussen luidruchtig asperges in boter zat te dopen en ze opslurpte naast ons, af en toe onderbroken door een rochelende hoest, kon me niet veel meer deren. Het tweede glas wijn had mij in een bescheiden roes gebracht en ik bekende mijn verontrustende gedachten van het voorbije half uur en we kregen de slappe lach. Bob leek het al even amusant te vinden en lachte even hard mee toen hij ons het dessert en ten overvloede nog de schotel streekkazen bracht.
Met plezier betaalden we de rekening en reden opgelucht,suf gelachen en voldaan verder naar Tarascon om daar ’s avonds het verhaal in geuren en kleuren te vertellen op het terras van Le Roi René waar we logeerden.
Mijn ouders gingen er nadien bij iedere reis naar de Provence eten en mijn moeder ontwikkelde een dikke boon voor de knappe Bob.In een boek over de Provence werd uitgebreid de loftrompet afgestoken over het blijkbaar zo bekende restaurant. ‘Chez Bob’ bestaat nog steeds, Bob jaren ouder en dikker, maar het menu is nog steeds hetzelfde…alleen…u weet nu dat het veilig is.
Bon appétit.

Fluffbunny.