Wat was...

Soms
Wanneer je open bent
En je kwetsbaar opstelt
Is het alsof je je weerloze zelf,
Je ziel,
Aan de waslijn hangt.
Te grabbel voor iedereen.
Alsof
Je jezelf
In je hemd zet.

Fluffbunny

De gelukskalender

Het kalenderblaadje lag daar zomaar in de leraarskamer,
Als om gevonden en gelezen te worden.
Een plaats waar vaak twintig personen en evenveel verschillende persoonlijkheden samen zitten.
Waar meningen worden gespuid en soms ook wel gespuwd.
Waar de luidste stem of de meest boze blik niet altijd het grote gelijk heeft.
Waar iedereen ook recht heeft om de stem in zijn eigen hoofd te horen
Om daarnaar te kunnen luisteren.
Of om je eigen hart te horen kloppen
Zodat je het kan volgen.

Fluffbunny

Van small talk en hondenhaar (pillow talk)

De wekelijkse familiebezoekjes bij de schoonfamilie verlopen volgens een vast stramien, iedereen heeft zijn eigen zetel , er zijn chips en gezouten pinda’s in houten schaaltjes, de onderwerpen van gesprek volgen nauwkeurig de vier seizoenen in de tuin : spitten, zaaien, wieden, oogsten, snoeien, beschermen tegen het vriesweer. Ook het inmaken van groenten en het onderhoud van het huis zijn toppers.
Sinds twintig jaar knik ik semi-geïnteresseerd en stel ik vriendelijke bijvragen, zag “aha” en “ah zo” op gepaste momenten en denk ondertussen aan wat me de komende week allemaal te doen staat.
(Geef toe, u luistert ook niet altijd even aandachtig naar gesprekken over de koopjesperiode of het nieuwe kapsel van de buurvrouw.)
Mijn schoonfamilie…het zijn aardige mensen. Beschaafd en belezen en zo. Maar ze houden niet van dieren. Understatement. Dieren zijn alleen toegelaten in een documentaire op National Geographic. Voor de rest verspreiden ze enkel geurtjes en vieze kwalen en zijn ze vooral enorm gevaarlijk.
Groot was dan ook de consternatie toen wij acht jaar geleden een hond in huis namen. Een erg harige hond nog wel, een Ierse setter…lief en zacht en bijzonder mooi. Vinden wij. Zij dus niet. Onze hond is dan ook een taboe-onderwerp. Alleen….door een mirakel is schoonma bijgedraaid, onze hond kwispelde en keek met bruine hondenogen tot ze helemaal gecharmeerd was. Sindsdien informeert ze dan ook tijdens het wekelijkse bezoek wel eens naar onze hond. De anderen beginnen dan al een beetje ongemakkelijk op hun stoel te schuifelen en durven al eens niezen uit ingebeelde allergie.
Nu was onze hond na haar sterilisatie nogal veranderd van uiterlijk, wat de dierenarts ook voorspeld had. Haar eens glanzende mahoniebruine vacht was bleekrossig en zat vol met wijd uitstaand dood haar, waardoor ze een beetje op een vriendelijke bruine beer begon te lijken.
De hondenkapster zei dat ze de klus wel eens zou klaren, na twee uren plukken en trimmen glom onze hond weer als vanouds. Mijn man maakte een foto van de berg haar die ze daartoe verwijderd had.
Tijdens het wekelijkse bezoek informeerde schoonmoeder naar de hond en of de kapster de setter geen pijn had gedaan. Ik voelde de spanning al een beetje stijgen. Mijn man vertelde lachend van de berg hondenhaar en dat het voldoende was om een groot hoofdkussen mee op te vullen, waarop schoonma bescheiden schertsend antwoordde : ‘Heb je het niet meegebracht? Ik kan er nog een kussen mee maken voor de kleinkinderen.’
Dat was teveel voor de gevoelige zielen, pinda’s bleven in hun kelen steken, gesprekken stokten, glazen wijn werden haastig neergezet…ik meen zelfs rode vlekken in hun nek gezien te hebben.
Met de breedste grijns die ik in voorraad heb, stelde ik ze gerust. Het haar was bij de kapster achtergebleven. Hartslagen werden weer normaal…maar de rest van de avond werd er desondanks subtiel gekrabd. Op toelaatbare plekken, of wat had u gedacht?

Fluffbunny

Van kleine drama's en grote woede.

Ze komt naast me staan bij de schoolpoort,
Haar roze jas in schril contrast met haar bleke gezicht en rode ogen.
Ik vraag of ze zich niet lekker voelt
En ze antwoordt dat ze weer naar mama moet
En dat ze liever bij papa wou blijven.
Ja, ’t is altijd weer even wennen, zeg ik (zo neutraal als ik kan).
Ze blijft stil naast me staan.
Maar dan komt een vriendinnetje van haar
En ze beginnen een gesprek.
Plots barst ze los,
Vol vuur.
Sproeit haar kindermond grotemensenhaat,
Ventileert ze papawoede jegens boze mama.
Haar lijfje te klein voor de diepe frustratie.
Woorden voorgekauwd door gebroken mensen
Ingefluisterd vanuit een gebroken hart.
En dan barst haar eigen vulkaan :
Haar pasgeboren halfzusje krijgt teveel aandacht
Haar perceptie,
Ze schopt haar jaloersheid eruit.
Om vervolgens
(zo zijn kinderen)
Een tikspelletje te spelen
Met straalogen
Alsof het voorgaande nooit gebeurd
En nooit gezegd is.

Fluffbunny

Wat slijt...

Verdriet
gaat een soort van voorbij
en je wordt weer
een zweem van gelukkig.

Fluffbunny

Licht

Niet helemaal herboren uit de nacht ontwaken
En eigenlijk niks anders willen dan stilte,
Helder wit licht
En geen gedachten
Volstrekt géén gedachten.
Stilte in mijn hoofd en daarbuiten.
En kou…
Het eindelijk nog eens koud hebben.
Niet het soort koude dat onaangenaam is
Maar koud zoals van sneeuw
Die me laat tintelen
En die bij iedere rilling zegt
Kijk, ik leef
Tot diep in mijn lijf.

Fluffbunny

Het nadeel van elastiek...

Ik moet nodig eens tabula rasa maken in mijn nachtkledij.
Pyjama’s blijven passen. Vanwege de elastiek en zo. Maar ze demoderen wel. Of worden genant.
Zoals die kamerjas van mij, die ooit mooi en grappig was door de grote vintage kattenkop ter hoogte van mijn derrière…maar de naam van het merk (in grote letters op konthoogte ) is voor een bijna-vijftigjare eerder een spotnaam dan een kwaliteitslabel : Pussydeluxe.
Mijn kast ligt vol pyjama’s met verstorven elastiek, zo snel als ik ze aantrek, zakken ze ook roemloos weer af. De kleuren zijn vervaald. Hetzelfde kan van mij gezegd worden, maar ik ben oplapbaar…die pyjama’s niet.
Het is het lot van slaapkledij, je wordt er niet in gezien behalve door je huisgenoten dus de noodzaak om een seksloze nachtjapon te vervangen door een toonbaar exemplaar is nooit zo prangend als voor pakweg een winterjas of een paar laarzen met hoge hakken.
Maar daar maak ik dus vandaag een eind aan.
Ze gaan er uit. De twee dikke kamerjassen die mij optisch verdriedubbelen, de oudroze pyjama die kan vertellen over de moederhuisdagen van mijn oudste dochter, de flanellen nachtjapon uit de oude Unic van Eeklo (die sinds zijn aankoop al twee andere zaken herbergde).
Ik stook een vreugdevuur van vervlogen dromen.

Fluffbunny

Rood.

Als een oude liefde
Bevroren in de tijd
Die voor altijd helrood blijft
Wegens nooit verdord.

Fluffbunny

De marionettenspeler.

Hij keek geamuseerd toe hoe zij blij was
En hoe ze opging in kleine dieren.
Keer op keer vroeg hij :
Vertel me nog één van je lieve verhaaltjes.
Alsof ze een wereld voor hem schrijven moest
Van broze en breekbare dingen.
Jij lacht aldoor als je praat, zei hij
Bijna verwonderd
Alsof lachen hem vreemd was.
Maar zijn fascinatie gold niet enkel de lach
Zo bleek.
Hij teerde op het observeren en bespelen van emoties.
Ook minder mooie.
Als hij plots ,
Schijnbaar zonder reden,
Genadeloos uit de hoek kwam.
Kwetsend,
Een giftige aanval.
Genietend van het effect,
Kickend op de tranen.
Tot zij besefte dat hij een marionettenspeler was
Die leefde bij de gratie van zijn gemanipuleerde poppen.
Zelf zonder menselijk gevoel
Aan de touwtjes trekkend.
Ze knipte in één haal
De touwtjes door,
zakte even in elkaar
maar wandelde toen weg
en keek niet meer om.
Zij was diegene met het hart
En de ruggengraat.
Hij nam achteloos
Een andere pop uit zijn mand.

Fluffbunny

Berijpt.

Niks beter om te aarden
Dan ’s morgens bevroren gras te betreden
En het bijna fluisterend horen kraken onder mijn voeten.
Zaden en granen strooien voor de vogels
En dan van achter glas kijken
Hoe ze zich komen voeden
En gewaarworden
Hoe het gras
En ikzelf
Ontdooien.

Fluffbunny

De oubollige jurk.

Dan blijk je hem toch weer plots aan te trekken, die éne jurk die absoluut niks voor je figuur doet. Bruin rood gevlekt, wat dacht de textielontwerper die dag?
Dat vormloze omhulsel dat je in alle eerlijkheid zelfs een beetje aan je grootmoeder, of erger, schoonmoeder doet denken.
Hij overleefde al tien uitruimbeurten van je kleerkast zonder aannemelijke reden.
Behalve dan dat hij een soort baarmoedergevoel geeft.
Een laagje laat-me-met-rust van textiel.
Hij is zacht en warm en knelt nergens, hij geeft me een geruststelling van even geen vrouw zijn,
Of net wel?
Hij maakt me moeder en rustig.
Hij brengt me woordenloos (en vormloos) bij mezelf,
Mijn oudere ik
Die niet meer meerent met de spurt van jonge galopperende deernes
Maar die zich zeer goed voelt op die rustige weide
Met oudere merries
Daar waar het aangenaam grazen is
En grasduinend
In de eigen herinneringen.

Fluffbunny