Ik was een onverbeterlijke dromer, ik kon uren zoekbrengen in gezelschap en in de klas zonder ook maar een idee te hebben over wat de anderen praatten. Zozeer was ik opgeslokt door mijn dagdromen. Er waren een aantal dromen die steeds terugkeerden omdat ik ze zo fijn vond om in rond te dwalen. Eén van die fantasieën was mijn eigen vraagmachine…ik spreek over een tijd waarin eigenlijk nog geen computers bekend waren bij de mensen en toch zag die machine er in mijn hoofd uit als een heel groot scherm en iets met een klavier en een microfoon, een soort gepersonaliseerde vraagbaak die alles wat er ooit in mijn leven stond te gebeuren al wist en zag. Ik kon op alles antwoorden krijgen, meer nog, er waren beelden bij.Aldoor stelde ik de ingebeelde alwetende machine vragen als :’Zal ik ooit trouwen? Met wie? Hoeveel kinderen ga ik krijgen? Zal ik ooit knap worden? Wie is er al ooit eens verliefd op me geweest? Wie denkt nu aan mij?’
Ondanks het feit dat er nu al zeer veel vragen beantwoord zijn, betrap ik er mezelf op dat ik soms nog aan de machine denk, dat ik wou dat ik het antwoord op sommige vragen kon krijgen, al zijn de vragen anders.Maar nog steeds gaat het over die essentiële dingen…houden van , graag gezien worden, hoe lang nog…
Sommige vragen worden nooit gesteld, niemand verbiedt het me…maar uit een soort terughoudendheid doe ik het niet. Misschien wel omdat onbeantwoorde vragen mooi zijn. Ik hoef niet alles te weten. Ik wil geen leven zonder verwachtingen en onzekerheden.
Raadsels zijn mooi.
Fluffbunny
Geen opmerkingen:
Een reactie posten