Wachtkamer

Ik ben van nature overdreven stipt, op het pijnlijke af…een dwangmatige vroegarriveerster. Dat heeft als consequentie dat ik al talloze uren van mijn leven verwacht heb…letterlijk verloren aan wachten op mijn tegenhangers, de laatkomers.
Of in wachtzalen van dokters…waar het tafeltje bedekt is met magazines die ik goor vind omdat ze vol hangen met bacillen van zieke mensen. Ik neem dus altijd mijn eigen boek mee.
Toch kan zo’n boek me dan niet vasthouden, want onder het wachten kijk ik het liefst naar wachtenden.
Hoe ze de tijd zoekbrengen,
hoe vaak ze van houding veranderen,
wat zij lezen,
of hun nagelranden netjes zijn,
of ze kousen dragen onder hun schoenen,
of ze gaatjes in hun oren hebben en hoeveel,
zijn ze blij met zichzelf en hun leven,
wat was de laatste lieve zin die ze gehoord/gezegd hebben?
Fluffbunny