Juffrouw Anna was de juf van de eerste klas, ze leerde me lezen…of liever, ze leerde me schrijven en rekenen want lezen had ik al stiekem geoefend met mijn twee jaar oudere beste vriendin. Ze was het soort juf dat ze nu niet meer maken, ongetrouwd, min of meer seksloos want wat ze had was vakkundig verstopt in een stevig corset. Haar gebit was voorzien van een paar gouden tanden, één gaaf exemplaar bovenaan in het midden en dan één gehavende tand die je een inkijk gaf in haar voederpatroon van die dag.
Ze noemde me steevast Niek, daaraan heb ik ook mijn accentje te danken want mijn vader vond het zo vervelend dat de zorgvuldig gekozen godinnennaam van zijn jongste verbasterd werd dat hij er vanaf mijn eerste communie Niké van maakte in plaats van Nike. Het mocht niet baten, tot op onze laatste ontmoeting bleef ze me met Niek aanspreken.
Juffrouwanna (want zo werd dat uitgesproken, in één adem) was zeer vroom en vertelde begeesterd godsdienstige verhalen. Zo was haar versie van hemelvaart dermate beeldend dat ik Jezus zijn blote voeten in een wolk zag verdwijnen toen hij ons, stervelingen, aan ons lot overliet.
Toen we bijna onze eerste communie moesten doen, vertelde ze ons dat we allemaal een ziel hadden. Een onschuldige ziel was helder wit en mooi. Voor elke zonde kwam er een zwart vlekje op. Echte zondaars hadden een verrimpelde donkere ziel. Ik zag altijd het beeld van een witte champignonhoed voor de ongerepte ziel en een rozijn voor de ziel van een slecht mens. Ik beken dat ik tot op de dag van vandaag daar zo’n beeld bij heb, hoewel ik gelukkig wel iets minder vroom ben geworden dan in die tijd.
Ik vond juffrouw Anna de zaligste juf die ik ooit had, hoewel ze zoals alle juffen van haar generatie vrij afstandelijk was en nooit echt warmte of bezorgdheid uitstraalde.
De allerlaatste dag van mijn lagere school was ik echt dolgelukkig dat ik daar weg kon, de juf van het zesde leerjaar was een tang van jewelste en in de klas vond ik al lang mijn draai niet meer.
Ik was al bijna voor de allerlaatste keer bij de schoolpoort toen ik in een opwelling terugliep naar de speelplaats en mijn armen rond juffrouw Anna sloeg en mijn hoofd tussen haar ingepakte boezem groef. Ik zei : “Ik heb het liefst van al bij jou in de klas gezeten!” Tot mijn grote verbazing duwde ze me niet afkeurend of geschrokken weg, ze legde plechtig haar handen op mijn schouder en zei:” En ik had jou het liefst van al in de klas.”
Of ze het meende of niet heeft geen belang, ik wist vanaf toen dat juffen ook een hart onder hun corset hadden.
Fluffbunny
Geen opmerkingen:
Een reactie posten